Ludzie lubią jedność, chociaż zwykle gdy ludzie jednoczą się dla wspólnego celu, ich różne poglądy i ideologie szybko powodują brak jedności. Brak jedności panuje na szerszą skalę szczególnie w dziedzinie polityki, sprawach międzynarodowych i religijnych. Jak dobrze jest zatem zwrócić się ku rzeczom Bożym, aby znaleźć w nich potwierdzenie tego, że Bóg jest Bogiem jedności. W jego stworzeniu może być zewnętrzna rozmaitość, ale w rzeczach fizycznych w całym wszechświecie i w rzeczach biologicznych na ziemi rządzące prawa i zasady demonstrują zamiłowanie Stwórcy do jedności. Jedność występuje również w sprawach duchowych. „O jak dobrze i miło, gdy bracia w zgodzie (w jedności) mieszkają”, mówi psalmista w Psalmie 133. „Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie” (Jan 17,21) - powiedział Pan Jezus.

Jedność ta przenika również Pismo Święte, obejmując zarówno Stary, jak i Nowy Testament. „Jest to bowiem sen jeden” (Gen. 41,26), powiedział Józef o dwóch snach. „Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza” (Mat. 19,6), powiedział Pan Jezus.

Jeśli ludzie z łatwością rujnują to, co Bóg złączył, o ile bardziej mogą traktować Księgi Biblii (39 w Starym Testamencie i 27 w Nowym) jako oddzielne jednostki, napisane przez ludzi w różnym wieku, z różnych grup społecznych, o różnym wykształceniu, nie mających ze sobą związku, oprócz ciągłości historycznej, którzy na przestrzeni wieków rozwinęli prawdopodobnie praktykę religijną. Taka bezbożność pozostawiłaby serce zimnym, gdyby nie przekonanie człowieka wierzącego co do zasadniczego tematu, jakim jest Boże natchnienie. Dzisiaj wydawca musi pracować przez rok lub więcej, koordynując pracę wielu poszczególnych pisarzy tego samego okresu, by zestawić jakiś podręcznik czy encyklopedię. By zrobić coś takiego przez okres 1600 lat byłoby prawdziwym cudem.

Chrześcijanie nie mogą myśleć o Bogu jako o nadzorującym Wydawcy! Wydawca jest czasami rozczarowany tym, co przygotowali jego poszczególni pisarze, ale Bóg nie był rozczarowany tym co napisali lub podyktowali (Jer. 36,2) Mojżesz, Dawid, Jeremiasz, Mateusz, Łukasz, Paweł, Jan i wielu innych. Boski autor pracował przez swojego Ducha w umysłach wielu ludzkich autorów, używając ich indywidualnych stylów, języków, badań (Łuk. 1,2-3) i osobistych doświadczeń - w ten sposób ludzka myśl była pobudzana przez Ducha Świętego, by dać w konsekwencji dokładny przekaz Bożego zamysłu (2 Piotra 1,21; 1 Kor. 2,10-14). W wyniku tego oczekujemy jedności w tej Księdze, chociaż napisana została przez ludzi oddzielonych tak ogromnymi odstępami zarówno czasu jak i przestrzeni. Stałość umysłu tego jednego Autora wykracza poza odmienność ludzkich autorów, użytych przez Boga w Jego dziele.

Dlatego całą tę Bożą kompozycję przenika jedność myśli, wyrażona historycznie, doktrynalnie, uosabiająco, proroczo i w pieśni. Może najbardziej przejrzyście widoczne jest to w sposobie, w jaki Nowy Testament czyni użytek ze Starego. Bezpośrednie cytaty z określonych fragmentów Starego Testamentu i ciągłe aluzje do niego pojawiają się tam setki razy i to w takich formach, że my sami nie potrafilibyśmy chyba użyć ich poprawnie. Cytat starotestamentowy może być zmieniony, by wyrazić inne znaczenie, jeśli odpowiadało to pisarzowi nowotestamentowemu, ale w ten sposób działa Boże natchnienie.

By pomóc ocenić i docenić to czytelnikowi, może przedyskutujemy krótko różnorodne tematy, by jasno wyrazić przenikającą wszystko jedność, pozostawiając równocześnie czytelnikowi zadanie rozwinięcia każdego tematu.

1. JEDNOŚĆ DOKTRYNY O BOGU. W konfrontacji z całą różnorodnością bogów i bożków różnych narodów, Bóg zachowuje stałe objawienie o Sobie jako o tym, który jest jedyny w swoim rodzaju, wieczny, wszechmocny, święty, wywyższony i sprawiedliwy. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie widzimy go jako Stwórcę: Gen. 1,1. Ps. 136,5-9, Dz. Ap. 14,15; 17,24. Zawsze podkreślana jest jego absolutna jedność: Ex. 20,2.3; 1 Kor. 8,4-6. Jego stała moralność i oddzielona istota widoczna jest w określeniu „święty”, które jest mu przypisane: Lev. 19,2; Obj. 4,8. Jego istota jest niezmienna, wieczna, niezależna od stworzenia i od ludzi, a jednak promieniująca miłosierdziem i miłością.

2. JEDNOŚĆ W TEMACIE STWORZENIA. Teorie ludzkie odnoszące się do tego, w jaki sposób powstał wszechświat i system słoneczny, i jaki będzie ich koniec ogromnie się zmieniały w latach postępu nauki. Pismo Święte prezentuje natomiast zgodny zapis, podczas gdy temat ten wspominany był na przestrzeni 1600 lat jego składania. Genesis rozdział 1, wiersze 1-27 pokazują, że dzieło stworzenia było wyłącznie Boże, będąc pracą tego, który przewyższył dzieła swoich rąk. Ewangelia Jana 1,3 pokazuje, że na początku w działaniu było Słowo, a światy uczynione zostały z rzeczy, które nigdy przedtem nie istniały. On teraz podtrzymuje wszystkie rzeczy, i ostatecznie doprowadzi wszystkie rzeczy do końca (Hebr. 1,3. 10-12, cytowane za Psalmem 102, 25-27).

3. JEDNOŚĆ W PRZEDMIOCIE LUDZKOŚCI. Najbardziej złożoną strukturą w świecie stworzonym przez Boga jest sam człowiek, będący najwyższym celem w Bożej pracy twórczej (Gen. 1,26; Mat. 19,4). Człowiek nigdy nie jest widoczny jako rozwijający się z niższych stworzeń; objawienie jest konsekwentne - człowiek został stworzony, a nie rozwinięty. Ewolucja została wymyślona, by odrzucić Boga i jego przekraczającą ludzkie zrozumienie cudowną moc. Dalej, oddzielność narodów była Bożym działaniem (Gen. 10) opartym na zarozumiałości ludzkiej (Gen. 11,1-9). Dz. Ap. 17,26 potwierdzają, że jest to również doktryna nowotestamentowa i dzisiaj ludzie nie mogą bez kłopotów zjednoczyć się i wprowadzić oczekiwaną harmonię w tym, co Bóg podzielił.

4. JEDNOŚĆ ŻYDOW. Jeden naród został wybrany przez Boga dla osiągnięcia Jego specjalnego celu wśród ludzkości. Z Abrahama Bóg miał uczynić wielki naród (Gen. 12,2). Do tego narodu należała chwała, przymierze, nadanie zakonu, służba Boża i obietnice (Rzym. 9,4). Naród ten dominował nad historią Starego Testamentu i z niego według ciała wyszedł Chrystus. Otóż w niewierze naród ten różni się od pogan i kościoła Bożego (1 Kor. 10,32), ale ma zapewnioną przyszłość w błogosławieństwach Tysiącletniego Królestwa (Iz. 62,1-5; Rzym. 11,25-32).

5. JEDNOŚĆ WZORCOWEJ HISTORII. Wydarzenia historyczne Starego Testamentu nie tylko pewnie posuwały się do przodu w kierunku przyjścia na ten świat Syna Bożego, ale i samym tym wydarzeniom nadawano często w Nowym Testamencie znaczenie wzorcowe lub alegoryczne. W ten sposób ruchy Skrzyni Przymierza z Synaj na Moria składają się na pre-historię ruchów Pana Jezusa, osiągnąwszy punkt szczytowy, kiedy Dawid przeniósł Skrzynię na górę Syjon, co użyte jest dla przedstawienia wniebowstąpienia Pana (Ps. 68,1,8; Ef. 4,8). Dalej, historia Józefa nakreśla historię Pana Jezusa. Z kolei historia Hagar i Sary odzwierciedla sprawę niewoli i wolności, ciała i obietnicy (Gal. 4,22-31).

6. JEDNOŚĆ W TYPOLOGII. Typy były odpowiednie dla judaizmu, podczas gdy anty-typy są dostosowane do chrześcijaństwa. Przybytek i kapłaństwo Aaronowe widziane są jako zapowiadające Hebrajczyków należących do Pana, przychodzących do pogan z Jego kompletnym dziełem ofiarnym. Świątynia używana jest w Nowym Testamencie, by mówić o ciele Pana (Jan 2,21), ciele wierzącego (1 Kor. 6,19), lokalnym zborze (1 Kor. 3,16) i mistycznym kościele (Ef. 2,20-22). Ofiary mówią tak wymownie o ofierze Chrystusa (Hebr. 10,12), a następnie o różnych aspektach naszych własnych ofiar miłych Bogu (Rzym. 12,1; Fil. 4,18; 1 Piotra 2,5).

7. JEDNOŚĆ HISTORII JEZUSA. Poprzez Stary Testament przeplata się historia Tego, który przyjdzie na ziemię, by umrzeć i zmartwychwstać. Jego narodzenie znajdujemy w Izajasza (7,14) i w Księdze Micheasza (5,2). Jego posłannictwo zapisane jest w Izajasza (61,1-2). Zdradzieckie wydanie Pana przepowiedziane jest w Zachariasza (11,12, podczas gdy takie wiersze, jak Psalm 22,1.6 i 69,21 mówią o Jego ukrzyżowaniu. Jego zmartwychwstanie znajdujemy w Psalmach 16,10; 118,22, a wniebowstąpienie w Psalmie 68,18; 110,1. Wszystkie te wiersze, razem z wieloma innymi, możemy znaleźć w Nowym Testamencie. Serce Ojca zajęte było przyszłością i Duch zapisał to przez psalmistę i proroka - błogosławione życie Syna Bożego, który miał przyjść, zgodnie z celem Bożym.

8. JEDNOŚĆ W DOKTRYNIE. Doktryna nakreślona od Genesis do Objawienia św. Jana jest w pełni zgodna, nie dlatego, że różnorodni pisarze współpracowali ze sobą na przestrzeni ogromnych odstępów czasu, ale ponieważ w konsekwencji był jeden Autor, czyniąc dlatego swój zamysł znany wierzącym wśród ludzi (1 Kor. 2,10-13). Oczywiście, doktryna jest rozwinięta od jej początków w Genesis do jej najpełniejszej manifestacji w nauczaniu Pana i w Listach. Na przykład, usprawiedliwienie z wiary znajdujemy w Gen. 15,6 aż do jego najwyższego szczytu w Rzym. 3,21 do 8,39. Wymaganie odnośnie świętości znajdujemy w Lev. 11,44, aż do 1 Piotra 1,16.

9. JEDNOŚĆ BOŻYCH NORM. Przez całe Pismo Święte światło jest światłem, grzech jest zawsze grzechem. Boże normy pozostają niezmienne. Ludzkie prawa narodowe mogą zostać zmienione, by na nowo określić, co jest przestępstwem, a co jest legalne, ale szczegóły dotyczące dziesięciorga przykazań nie mogą się zmienić; tylko niezmienne normy niebios są odpowiednie dla ziemi. W następstwie tego droga zbawienia znaczona jest przez cały czas szkarłatnym sznurem, odnoszącym się do ofiary krwi. Zanim Chrystus przyszedł, ofiara z krwi mogła przykryć grzech, ale po Jego przyjściu Jego własna krew czyni możliwym usunięcie grzechu. Nie uczynki lecz wiara nie zakon lecz łaska obdarza zbawieniem od grzechu i jego konsekwencji w postaci sądu.

10. JEDNOŚĆ W PRZEDMIOCIE KOŚCIOŁA. Nie jest dziwnym przypadkiem, że na kartach Starego Testamentu nie znajdujemy wyraźnie określonego Kościoła - w typach tak, ale nie jako temat proroctwa. Zasada ta nie została nigdy złamana mimo tego, że wspaniałość Kościoła była zawsze przed Bożymi oczyma. W innych wiekach tajemnica ta nie została objawiona ludziom, ale w późniejszym czasie została objawiona przez apostołów (Ef. 3,2-9). Właśnie dlatego, na przykład Daniel nie potrafił dostrzec okresu Kościoła i dlatego rzymska bestia (kiedy Pan był tutaj na ziemi) wydaje się w Proroctwie Daniela 7,7-14 zlewać z bestią z okresu przyjścia Pana w przyszłej chwale.

11. JEDNOŚĆ PROROCTWA. Naukowcy, którzy od wieków przepowiadają przyszłość, całkowicie się ze sobą nie zgadzają i są pełni sprzeczności. Jeśli chodzi jednak o proroków, to oni zawsze mówili o tych samych wydarzeniach - pierwsze przyjście Mesjasza i Jego drugie przyjście w chwale królestwa. Fragmenty Nowego Testamentu, takie jak Mateusz 24; Łukasz 17,21-37; 21, 7-33; 2 Tes. 2,1-12; 2 Piotra 3,3-13; Judy 5-19 mówią wszystkie o tej samej historii, dając pełniejsze objawienie. W szczególności Księga Objawienia św. Jana zawiera więcej aluzji do Starego Testamentu niż jakakolwiek inna Księga, pokazując w swych przyszłościowych obrazach swoją jedność ze Starym Testamentem, gdzie prorocy: „poszukiwali i wywiadywali się” (1 Piotra 1,10).

12. JEDNOŚĆ W PRZEDMIOCIE SĄDU. Sąd nad grzesznikami nie jest tematem zepchniętym do tak zwanego okresu braku oświecenia w Starym Testamencie, a porzuconym, gdy Objawiona została miłość Chrystusowa w Nowym Testamencie! Przykłady sądu w Starym Testamencie (Judy 7) są obrazami gorszych wydarzeń, które jeszcze nadejdą, gdy Bóg będzie sądził świat przez tego Męża (Dz. Ap. 17,31). Nadchodzące królestwo przychodzi przez sąd, a nie przez głoszenie, a wieczność wprowadzona jest przez sąd ostateczny. Nigdzie w Piśmie Świętym Boża miłość nie usuwa Jego sprawiedliwych wymagań, daje raczej drogę ratunku przez łaskę.

Artykuł pochodzi w czasopisma "Łaska i Pokój" 85/3-4