Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
„Kto się boi przykazania Jego, odniesie nagrodę” ( Przyp. 13,13)
Święta bojaźń wobec Słowa Bożego nie jest dostatecznie ceniona. Ludzie uważają siebie za mędrszych, niźli Słowo Boże, i ważą się je sądzić. Lub powiadają: „uczyniłem tak, ale nie dla bojaźni Bożej”. My zaś Księgę, daną przez Boga, uważamy za nieomylną, a czci dla niej dowodzimy naszym posłuszeństwem. Nie jest to wcale przerażenie wobec Słowa, ale dziecięce poszanowanie dla Niego. Nie boimy się kary, skoro boimy się samych przykazań.
... złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, ... biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami. (Hbr. 12, 1)
Bywają brzemiona, które same przez się nie są grzechem, ale stają się przeszkodą w rozwoju życia duchowego. Jednym z najgorszych obciążeń jest poddanie się w smutkowi. Staje się to prawdziwie ciężkim brzemieniem, które będzie wielką przeszkodą do osiągnięcia świętości i pożytecznego życia.
Niepowodzenie narodu Izraelskiego, przy wejściu do ziemi obiecanej, zaczęło się od narzekania: „i szemrali... wszyscy synowie Izraela”. Mówili „przeciwko Bogu i Mojżeszowi”. A to uczucie przerodziło się w bunt i doprowadziło do klęski. Nigdy nie pozwalaj sobie przestać ufać Bogu; Jego miłość i wierność trwa na zawsze i we wszystkim. Możemy sprzeciwić się niedowiarstwu, podobnie jak i wszelkiemu innemu grzechowi. Gdy mocno staniemy na stanowisku i do naszych myśli nie dopuścimy zwątpienia, Duch Święty przyjdzie nam zaraz z pomocą, da nam Bożą wiarę i ukoronuje nas zwycięstwem.
... kazał pojmać Józefa i wtrącić go do więzienia, ... Ale Pan był z Józefem ... i sprawił, że szczęściło mu się we wszystkim, cokolwiek czynił. 1 Moj. 39, 20-23
Gdy Bóg dopuszcza, by osadzono nas w więzieniu za to, że byliśmy Mu wierni, On idzie tam razem z nami, i więzienna cela przeobraża się w najbardziej błogosławione miejsce w świecie. Józef właśnie tego doświadczył. Nie sprzeciwiał się, nie narzekał, nie okazywał rozgoryczenia i nie upadł na duchu z powodu krzywdy, jaka go spotkała. Gdyby tak nie było – naczelnik więzienia nie okazałby mu takiego zaufania. Józef po prostu nie użalał się nad sobą, ale z pokorą i w cichości przyjął na siebie ten los. Józef wiedział komu zaufać i dlatego mógł cierpliwie znosić trudną sytuację, w jakiej się znalazł.
Strzeżmy się ubolewania nad sobą i zapamiętajmy, że najmniejsze uczucie litości dla samego siebie, które dopuścisz do serca, przyniesie fatalny skutek. Dlatego na zawsze odsuńmy je od siebie. Józef Bogu powierzył swój los. Dzięki temu i naczelnik więzienia mógł wszystko powierzyć Józefowi.
„Panie Jezu! Kiedy zamkną się za mną drzwi jakiegokolwiek więzienia, zachowaj moją ufność i pomóż mi radować się Twoją obecnością, nie patrząc na krępujące mnie więzy. Daruj, aby moje uwięzienie posłużyło do rozpowszechnienia Twego Słowa. Nawet i w ciemnej celi zachowaj mię wolnym”.
Nauczyłam się doceniać mrok smutku – w tym mroku żywiej świeci jasne oblicze Chrystusa.
Zeszłego roku w moim ogrodzie wiele miejsca zajmował klomb z astrami. Jak one pięknie kwitły! Dość późno je posadziłam. Po bokach otwierały się jeszcze świeże pąki, podczas gdy górne kwiaty już zaczęły wytwarzać nasiona. Nagle ochłodziło się i każdego ranka szron coraz bardziej pokrywał rośliny. Pewnego dnia zobaczyłam, że ten długi rządek piękna pociemniał, więc pomyślałam sobie: „ach, one nie wytrzymały chłodu; ich czas już minął, zginęły”, i ze smutkiem pożegnałam się z nimi. Już mi nie sprawiało przyjemności chodzenie do ogrodu i patrzenie na klomb; zbytnio stał się podobny do cmentarza. Ale przed paroma tygodniami, jeden z robotników zauważył, że wzdłuż całego klombu powschodziło mnóstwo nowych astrów. Z ciekawością popatrzyłam i oto na miejscu każdej rośliny, którą uważałam za zniszczoną przez zimne mrozy, pokazało się pięćdziesiąt nowych. Co spowodowały mrozy i ostre wiatry? Otoczyły moje kwiaty, zniszczyły je, pochyliły do ziemi, przycisnęły śnieżnymi zaspami i skończywszy swoje dzieło powiedziały: „Oto wasz koniec”. Ale na wiosnę, każdy korzeń wydał po pięćdziesiąt zmartwychwstałych świadków, które ożywszy, mogły powiedzieć: „Przez śmierć otrzymałyśmy życie”.
