Czas biegnie szybko do przodu. Wydawać by się mogło, że chwilę temu skończył się 2018 rok, a minęły już prawie cztery miesiące od momentu, kiedy życzyliśmy bliskim, by Nowy Rok 2019 był lepszy od poprzedniego i przyniósł wszystko co, najlepsze. Wiele z nas odczytując podobne słowa w smsach od znajomych, natychmiast kierowało myśli w stronę jakiejś sprawy czy obszaru w swoim życiu, w którym z utęsknieniem oczekuje zmiany  i spoglądało na nadchodzący rok z nadzieją, że to on przyniesie spełnienie. Minęły kolejne miesiące, radosne podekscytowanie ustąpiło miejsce zwykłej, szarej codzienności tak podobnej do tej z poprzedniego roku, a która pod koniec grudnia znów na chwilę zamieni się  w pełne nadziei oczekiwanie na lepszy rok 2020. Czy tak musi być zawsze? 

Zobacz również

Zanim Jezus opuścił ziemię, zlecił swym uczniom doniosłe zadanie. Mieli głosić Ewangelię na całym świecie i czynić ludzi Jego uczniami. Częścią tego zadania jest również udzielanie chrztu:

"Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego" (Mat. 28,19).

Studiuj dziewiętnastą lekcję kursu biblijnego "Nowe życie z Jezusem"  pt. "Chrzest"

Jezus Chrystus dał swoim uczniom nie tylko przesłanie, które mieli ogłaszać, ale ustanowił także dla nich dwa widzialne obrządki, które miały być kontynuowane w życiu Kościoła.

Charakterystyczne w nauczycielskiej służbie naszego Pana było to, że posługiwał się zwykłymi ludźmi lub wydarzeniami, aby naświetlić prawdę duchową. Wskazywał więc na człowieka siejącego nasienie, rybaka wyciągającego swoje sieci na brzeg, budowlę, winnicę.

Logiczną rzeczą w Jego ogólnym wzorcu nauczania było to, że posłużył się zwykłymi ludzkimi czynnościami – braniem kąpieli i jedzeniem posiłku – aby zobrazować zewnętrzne oznaki błogosławieństw Ewangelii. Mycie naszych ciał, aby usunąć brud i odżywianie naszych ciał pokarmem i napojem – to podstawowe czynności należące do normalnego życia.

Tu właśnie jest podstawa dwu znaków, które mówią o naszym oczyszczeniu od grzechu i wzmocnieniu do służby Bożej – Chrztu i Wieczerzy Pańskiej.

Zapraszamy do lektury siódmego rozdziału książki Herberta M. Carsona „O nabożeństwie chrześcijańskim” pt. "Chrzest – widzialne Słowo".

Czytałem dziś w Biblii opowieść o tym, jak swego czasu Izraelici dyscyplinowali jedno z ich plemion za niegodziwość, którego się w nim dopuszczono. Końcowe rozdziały Księgi Sędziów opisują skomplikowany proces wymierzania kary Beniaminitom przez ich współbraci, zapoczątkowany wspólną naradą. W Izraelu dopuszczono się bowiem wielkiej niegodziwości, haniebnego czynu! A teraz wy wszyscy synowie Izraela, dajcie sobie odpowiedź i radę, jak w związku z tym postąpić. Wtedy cały lud powstał jak jeden mąż: Nikt z nas nie pójdzie do swojego namiotu i nikt nie wróci do swojego domu - postanowili. - Postąpimy tak: Ruszymy na Gibeę za wskazaniem losu [Sdz 20,6-9].

Mężczyzna, który zaprasza swoją ukochaną kobietę, żonę lub narzeczoną na przysłowiową kawę chciałby aby ten wieczór był wyjątkowy. Czy będzie wyjątkowy zależy od wielu czynników. Znaczenie ma miejsce - czy jest estetyczne, przyjemne i przyjazne. Znaczenie ma obsługa - czy pani/pan kelner/ka będą mili i uprzejmi, czy potraktują gościa z należytą uwagą. Znaczenie ma kawa - czy będzie aromatyczna i ładnie podana. Znaczenie mają ogólna atmosfera, jakość rozmowy, wzajemnie dzielenie się miłością i szacunkiem. Jeśli zostaną spełnione te kryteria lub przynajmniej kilka z nich - wieczór zostanie zapamiętany jako wyjątkowy.

Podobnie jest z życiem Kościoła. Każde nabożeństwo powinno być wyjątkowym przeżyciem. Przecież jest to spotkanie Oblubieńca z Oblubienicą. Jest to spotkanie z Tym, który nas umiłował i oddał życie swoje za Kościół. (Ef 5, 25). Trudno uwierzyć, że On, nasz Pan i Zbawiciel, chciałby, aby to było nudne, nic nie wnoszące, sztucznie przeciągnięte spotkanie. Nie wystarczy powołać się na Mt 18, 20, „gdzie dwóch lub trzech zgromadzonych w imię moje tam jestem pośród nich”. Jeśli ma to być wyjątkowe spotkanie, to powinniśmy zadbać o to, co ma znaczenie, czyli o miejsca nabożeństw, jakość usługi muzycznej i głoszonego Słowa oraz atmosferę, czyli relacje między ludźmi . Zaniedbania w którejkolwiek z tych dziedzin mogą odbić się negatywnie na wzroście i rozwoju zboru. Dlatego Kościół powinien ciągle się uczyć i zmieniać, tak by pomagać ludziom uwierzyć w Chrystusa oraz czynić uczniami tych, którzy uwierzyli. Ale jest też duże niebezpieczeństwo w tej pogoni za zmianą i pragnieniem bycia czytelnym dla społeczeństwa.

Zapraszamy do pobrania/wysłuchania kazania pt. "Zaskoczeni zmartwychwstaniem" wygłoszonego przez br. Kazimierza Sosulskiego, pastora-seniora zboru Dobra Nowina w Pruszkowie.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

„Wierzymy w Synostwo Boże Jezusa Chrystusa, poczętego z Ducha Świętego, narodzonego z Marii Dziewicy; w Jego śmierć na krzyżu za grzech świata i Jego zmartwychwstanie w ciele; […]”.

Zmartwychwstanie w ciele

Nasze kościelne wyznanie wiary głosi, że zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa było zmartwychwstaniem w ciele. Zmartwychwstały Jezus, który dał się widzieć, nie był duchem czy widmem. Był w ciele. Tak mówi Pismo: „On sam stanął wśród nich i rzekł im: Pokój Wam!

Wtedy zatrwożyli się i pełni lęku mniemali, ze widzą ducha. Lecz On rzekł im: Czemu jesteście zatrwożeni i czemu wątpliwości budzą się w sercach waszych? Spójrzcie na ręce moje i nogi moje, że to Ja jestem. Dotknijcie mnie i patrzcie: Wszak duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam. A gdy to powiedział, pokazał im ręce i nogi. Lecz gdy jeszcze nie wierzyli z radości i dziwili się, rzekł im: Macie tu co do jedzenia? A oni podali mu kawałek ryby pieczonej i plaster miodu. A On wziął i jadł przy nich” (Łk 24, 36 ‑43). Nie było więc tak, że Jego zdjęte z krzyża i pogrzebane ciało leżało w grobie, a On dawał się widzieć jako duch. Wierzymy, że zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa było zmartwychwstaniem w ciele.

„…Wy, którzy nie wiecie, co jutro będzie. Bo czymże jest życie wasze? Parą jesteście, która ukazuje się na krótko, a potem znika.” (1 Ptr 4:14)

Ten wyjazd zaplanowałyśmy kilka miesięcy temu. Bilety kupione są już od dawna. Nawet udało mi się znaleźć hotel stosunkowo niedaleko Île de la Cité, bo to właśnie katedra Notre Dame otwierała listę miejsc, które chciałam zobaczyć w Paryżu. Być może właśnie dlatego, że – Deo volente – pierwszy majowy weekend mam spędzić w Paryżu, wydarzenia poniedziałkowego wieczoru tak mnie poruszyły. Bo jak się okazuje, nie będzie nam dane zwiedzić jednej z najsłynniejszych budowli chrześcijańskiego dziedzictwa kulturowego i architektonicznego. Zamiast piękna i zachwytu, raczej nastawiam się na smutny widok poczerniałych murów pozbawionych dachu i iglicy, i unoszący się jeszcze w powietrzu swąd pogorzeliska.

Wielki Tydzień, Wielki Piątek, Wielkanoc – cóż tak wielkiego działo się w tych dniach, że chrześcijański świat powraca corocznie do wydarzeń sprzed tysięcy lat, aby celebrować ich wielkość i znaczenie?

Wszystko było wtedy takie jak dziś – chciwość Judasza, polityczne dylematy Piłata, zdroworozsądkowe tchórzostwo uczniów, czy też małostkowość widzów stojących pod krzyżem. Ta rozpaczliwa zwyczajność posłużyła jednak wyłącznie za tło dla nadzwyczajnego Człowieka, który wszedł na karty historii z taką lekkością, jakby przekraczał właśnie próg własnego mieszkania. Można nim gardzić lub go uwielbiać, można też stać z boku z zimną obojętnością. Trudno jednak nie przyznać, że łączył w sobie paradoksy i przeciwieństwa z nieznanym wcześniej kunsztem.