Którzy siali ze łzami, żąć będą z wykrzykaniem. Psalm 126,5

Pora łez jest odpowiednia do posiewu: nie chcemy mieć gruntu zbyt suchego. Nasienie, rozmiękłe we łzach poważnej troski, zakiełkuje prędzej. Sól łez modlitwy będzie przyprawą dobrego nasienia, chroniącą je od robactwa. Prawda wyrzeczona z powagą, zawiera w sobie podwójną wartość. Więc zamiast zwlekać z zasiewem, aby wypłakać się, wzmóżmy wysiłek, gdyż z płaczem przyszedł czas sposobny.

Boże nasienie nie może być rozsiewane ze śmiechem. Głęboki ból i troska o dusze innych są właściwszymi towarzyszami nauczania spraw Bożych, niż cokolwiek innego, co wyglądałoby na lekkomyślność. Słyszeliśmy o mężach, którzy lekkim sercem ciągnęli do boju, ale ci bywali zabijani; a tak się dzieje najczęściej siejącym w podobnym nastroju.

Serce, moje, prowadź dalej pracę swoją we łzach, bo dana ci jest obietnica radosnego żniwa. Zbierzesz żniwo - ty, ty sam zobaczysz wynik swojej pracy. Skoro żąć będziesz z weselem, obiecane zostało ci żniwo nie nędzne, nie skąpe, nie zmarniałe. Chociaż oczy twoje teraz srebrzą się łzami, myśl o złocie kłosów. Znieś mężnie obecny trud i rozczarowanie; dzień żniwa wynagrodzi cię w pełni.

„Kto się boi przykazania Jego, odniesie nagrodę” ( Przyp. 13,13)

Święta bojaźń wobec Słowa Bożego nie jest dostatecznie ceniona. Ludzie uważają siebie za mędrszych, niźli Słowo Boże, i ważą się je sądzić. Lub powiadają: „uczyniłem tak, ale nie dla bojaźni Bożej”. My zaś Księgę, daną przez Boga, uważamy za nieomylną, a czci dla niej dowodzimy naszym posłuszeństwem. Nie jest to wcale przerażenie wobec Słowa, ale dziecięce poszanowanie dla Niego. Nie boimy się kary, skoro boimy się samych przykazań.

... złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, ... biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami. (Hbr. 12, 1)

Bywają brzemiona, które same przez się nie są grzechem, ale stają się przeszkodą w rozwoju życia duchowego. Jednym z najgorszych obciążeń jest poddanie się w smutkowi. Staje się to prawdziwie ciężkim brzemieniem, które będzie wielką przeszkodą do osiągnięcia świętości i pożytecznego życia.

Niepowodzenie narodu Izraelskiego, przy wejściu do ziemi obiecanej, zaczęło się od narzekania: „i szemrali... wszyscy synowie Izraela”. Mówili „przeciwko Bogu i Mojżeszowi”. A to uczucie przerodziło się w bunt i doprowadziło do klęski. Nigdy nie pozwalaj sobie przestać ufać Bogu; Jego miłość i wierność trwa na zawsze i we wszystkim. Możemy sprzeciwić się niedowiarstwu, podobnie jak i wszelkiemu innemu grzechowi. Gdy mocno staniemy na stanowisku i do naszych myśli nie dopuścimy zwątpienia, Duch Święty przyjdzie nam zaraz z pomocą, da nam Bożą wiarę i ukoronuje nas zwycięstwem.

Często słyszymy, że celem rodziców, nauczycieli i pedagogów jest mądrze wychować następne pokolenia. Chrześcijanie trochę bardziej doprecyzują to stwierdzenie: naszym zadaniem i celem jest wychowanie mądrego, myślącego i bojącego się Boga pokolenia. Jednak to sformułowanie jest zbyt ogólne i istnieje ryzyko, że stanie się sloganem, który mieści w sobie wszystko. Zbyt ogólne cele nie dają się zweryfikować. Tym samym istnieje niebezpieczeństwo, ze chybimy celu nawet do końca nie zdając sobie z tego sprawy.

W 2017 roku na konferencji Stare Na Nowo miałam zaszczyt poprowadzić sesję zatytułowaną „Dzieci i młodzież w epoce cyfrowej demencji”, która poświęcona była wyzwaniom jakie kultura cyfrowa i obrazkowa stawia przed nami, osobami dorosłymi, których zadaniem jest wychować następne pokolenie. Na potrzeby tej sesji wyszczególniłam piętnaście celów związanych z chrześcijańskim wychowaniem, które mogą stanowić bazę do przygotowania indywidualnego planu wychowawczego każdej rodziny. (Kolejność nie świadczy o tym, że dany cel jest bardziej istotny od tego znajdującego się poniżej – wszystkie są ważne i się nawzajem uzupełniają)

Zapraszamy do wysłuchania  kazania  pt.  "Nienasycenie"  wygłoszonego  przez  br. Zdzisława Józefowicza pastora - seniora zboru w Bydgoszczy.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj

... kazał pojmać Józefa i wtrącić go do więzienia, ... Ale Pan był z Józefem ... i sprawił, że szczęściło mu się we wszystkim, cokolwiek czynił. 1 Moj. 39, 20-23

Gdy Bóg dopuszcza, by osadzono nas w więzieniu za to, że byliśmy Mu wierni, On idzie tam razem z nami, i więzienna cela przeobraża się w najbardziej błogosławione miejsce w świecie. Józef właśnie tego doświadczył. Nie sprzeciwiał się, nie narzekał, nie okazywał rozgoryczenia i nie upadł na duchu z powodu krzywdy, jaka go spotkała. Gdyby tak nie było – naczelnik więzienia nie okazałby mu takiego zaufania. Józef po prostu nie użalał się nad sobą, ale z pokorą i w cichości przyjął na siebie ten los. Józef wiedział komu zaufać i dlatego mógł cierpliwie znosić trudną sytuację, w jakiej się znalazł.

Strzeżmy się ubolewania nad sobą i zapamiętajmy, że najmniejsze uczucie litości dla samego siebie, które dopuścisz do serca, przyniesie fatalny skutek. Dlatego na zawsze odsuńmy je od siebie. Józef Bogu powierzył swój los. Dzięki temu i naczelnik więzienia mógł wszystko powierzyć Józefowi.

„Panie Jezu! Kiedy zamkną się za mną drzwi jakiegokolwiek więzienia, zachowaj moją ufność i pomóż mi radować się Twoją obecnością, nie patrząc na krępujące mnie więzy. Daruj, aby moje uwięzienie posłużyło do rozpowszechnienia Twego Słowa. Nawet i w ciemnej celi zachowaj mię wolnym”.

Nauczyłam się doceniać mrok smutku – w tym mroku żywiej świeci jasne oblicze Chrystusa.

... jako umierający, a oto żyjemy... 2 Kor. 6, 9

Zeszłego roku w moim ogrodzie wiele miejsca zajmował klomb z astrami. Jak one pięknie kwitły! Dość późno je posadziłam. Po bokach otwierały się jeszcze świeże pąki, podczas gdy górne kwiaty już zaczęły wytwarzać nasiona. Nagle ochłodziło się i każdego ranka szron coraz bardziej pokrywał rośliny. Pewnego dnia zobaczyłam, że ten długi rządek piękna pociemniał, więc pomyślałam sobie: „ach, one nie wytrzymały chłodu; ich czas już minął, zginęły”, i ze smutkiem pożegnałam się z nimi. Już mi nie sprawiało przyjemności chodzenie do ogrodu i patrzenie na klomb; zbytnio stał się podobny do cmentarza. Ale przed paroma tygodniami, jeden z robotników zauważył, że wzdłuż całego klombu powschodziło mnóstwo nowych astrów. Z ciekawością popatrzyłam i oto na miejscu każdej rośliny, którą uważałam za zniszczoną przez zimne mrozy, pokazało się pięćdziesiąt nowych. Co spowodowały mrozy i ostre wiatry? Otoczyły moje kwiaty, zniszczyły je, pochyliły do ziemi, przycisnęły śnieżnymi zaspami i skończywszy swoje dzieło powiedziały: „Oto wasz koniec”. Ale na wiosnę, każdy korzeń wydał po pięćdziesiąt zmartwychwstałych świadków, które ożywszy, mogły powiedzieć: „Przez śmierć otrzymałyśmy życie”.

Dzisiaj wraz z gdańskim zborem, któremu służę, rozważamy końcowe wersety Listu do Tytusa. Stanowi to dobrą okazję, aby wyjaśnić kwestię, o którą od kilku tygodni jestem zagadywany w związku z toczącą się w moim środowisku kościelnym dyskusją o przywództwie kobiet.

Słowo Boże uczy mnie od rana, abym stale to podkreślał i obstawał przy tym, by ci, którzy zaufali Bogu, skupiali się na przodowaniu w szlachetnych czynach. Natomiast głupich dociekań i rodowodów, i sporów, i kłótni prawnych unikaj; są bowiem nieużyteczne i próżne [Tt 3,9]. Zastosowane tu w natchnionym tekście greckie wyrażenie może określać każdy rodzaj walki: zarówno walkę zbrojną, zmagania sportowe jak i starcia słowne.

I dlatego Pan czeka, aby wam okazać łaskę (Iz. 30,18)

Gdzie najczęściej pada deszcz, tam łąki są najzieleńsze. Przypuszczam, że dzięki mgłom i wilgoci Irlandia zyskała nazwę „Wyspy Szmaragdowej”. Tam, gdzie najwięcej spotykacie chmur utrapienia i obłoków smutku, tam na pewno znajdziecie szmaragdowo – świeże serca, pełne wonności, pocieszenia i miłości Bożej.

Wierzący człowieku, nigdy nie mów: „Gdzie się podziały jaskółki? One zginęły, wymarły!” One nie wymarły lecz wzniosły się w górę i ponad purpurowym morzem pofrunęły w daleki kraj, lecz wkrótce znów wrócą. Nie mów również: „kwiaty zmarły, zabiła je zima i zginęły na zawsze”. Nie, zima okryła je tylko swoim gronostajowym płaszczem śniegu, lecz one i wkrótce ożyją i znów podniosą swe główki do słońca. Nie mów, że słońce zgasło, gdy skryła je chmura. Nie, ono tylko jest za obłokiem, przygotowuje dla ciebie lato, a gdy znów się zjawi, chmury będą gotowe do wylewania wiosennych deszczy, rodzących piękne, majowe kwiaty.

L.B.A najbardziej ze wszystkiego strzeż się, by nie mówić, że twój Bóg cię zapomniał, gdy On chwilowo skryje przed tobą swoje oblicze. Dzieje się tak dlatego, abyś mocniej Go miłował, a gdy On przyjdzie, rozradujesz się w Panu i będziesz cieszył się wieczną radością. Przez czekanie, ćwiczymy się w oddawaniu Mu czci; oczekiwaniem bywa doświadczana nasza wiara; dlatego czekaj w nadziei, a chociaż Pan zwleka z wypełnieniem obietnicy, cierpliwie czekaj, On nigdy się nie spóźni i dotrzyma danego Słowa.