Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Nabożeństwo chrześcijańskie osadzone jest na dwóch prawdach: Bóg jest jeden, ale jednocześnie mamy do czynienia z Bogiem Trójjedynym.
• Ojciec jest naszym celem. Sam Jezus przedstawił siebie jako Drzwi, jako Światłość i jako Drogę. Miało to zawsze na celu kierowanie ludzi do Ojca: „Ja jestem droga i prawda i życie; nikt ni przychodzi do Ojca tylko przeze mnie” (J 14,6).
• Jezus jest naszym pośrednikiem. On jest autoryzowanym Pośrednikiem Boga i tylko na podstawie Jego dzieła mamy śmiałość przystępowania do Ojca. Jezus musi być ośrodkiem wszelkiego naszego nabożeństwa. Oznacza to, że wielkie prawdy o Nim i Jego dzieło – będą treścią naszego nabożeństwa. Jego wieczne synostwo, Jego ucieleśnienie, jego pojednawcza ofiara, Jego zmartwychwstanie, Jego wniebowstąpienie, jego powtórne przyjście – oto stałe tematy pobudzające do oddawania chwały i podstawa naszych modlitw. Nabożeństwo powinno koncentrować się na Nim, ponieważ widzimy Go w całej wspaniałości Jego funkcji Orędownika w niebie. Uwielbiamy Jego imię, ponieważ prowadzi nas do obecności Ojca.
• Duch Święty jest naszym pomocnikiem. Nie moglibyśmy nawet rozpocząć nabożeństwa bez udziału Ducha Świętego. To On porusza dusze wszczepiając życie od Boga. Daje światło naszemu pojmowaniu prawdy Słowa Bożego. Bada sumienia i przekonuje nas o grzechach. Odsłania chwałę Chrystusa –Zbawiciela. Porusza wolę i uzdalnia nas i do pokuty, i do wiary. Daje pewność, że naprawdę przeszliśmy „ze śmierci do życia”. Podpowiada nam, jak należy się modlić. Pobudza do oddawania chwały. Uczula na oddawanie czci.
Pierwsi chrześcijanie byli Żydami i nadal byli powiązani ze świątynią. Nasilająca się opozycja ze strony żydowskich przywódców i spowodowane tym prześladowania, nie tylko wypędziło chrześcijan z Jeruzalemu, ale w dużym stopniu odstręczyło ich od miejsc zgromadzeń żydowskich.
Pojawienie się w Kościele pogan jeszcze pogłębiło tę izolację, skoro jako nieobrzezani mieli zabroniony wstęp do świątyni.
Upadek Jeruzalemu i zniszczenie świątyni w roku 70 po Chrystusie, stały się – za zrządzeniem Boga – ostatnim krokiem w procesie wytyczenia linii podziału między chrześcijaństwem a judaizmem, co stało się już rzeczywistością.
Pojawił się jeszcze bardziej istotny czynnik, który wpłynął na wyłonienie się nowego wzorca nabożeństwa mającego swój rodowód w Starym Testamencie, ale teraz wzorzec wyraźnie jest już nowy.
Tym nowym czynnikiem było zstąpienie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy wraz z wygłaszanym w nowy sposób przesłaniem objawienia dzieł Bożych, co uzupełniło to, co rozpoczęli pisarze Starego Testamentu.
Trwałe duchowe zasady świątynnego nabożeństwa są w dalszym ciągu podstawową strukturą nabożeństwa w chrześcijaństwie, ale w swojej prostocie, w swoim kongregacjonalnym charakterze i w swoim śmiałym przesłaniu niewiele ma ono coś wspólnego z ceremonializmem i kapłaństwem Starego Testamentu.
Tamta struktura ceremonii miała żywotne znaczenie w okresie przygotowania na przyjście Mesjasza.
Teraz jednak tego rodzaju struktura została usunięta po to, aby objawić świątynię Ducha Świętego.
Próbowanie zakładania jej na nowo jest nie tylko nierozsądne, ale w sposób wprost tragiczny zaciemnia pełnię i doskonałość dzieła Chrystusa.
Zapraszamy do lektury pierwszego rozdziału książki
Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship” pt."Nabożeństwo w Starym Testamencie".
Czy znamy uczucie wewnętrznego pokoju, głębokiego pokoju umysłu, kiedy to nasze myśli nie są obciążone żadnymi obawami, wyrzutami sumienia ani strachem przed śmiercią? Czy na co dzień żyjemy w pokoju polegającym na tym, że jesteśmy wolni od poczucia winy, wstydu, chorobliwych trosk i przytłaczających kłopotów?
W Biblia czytamy, że nie mają pokoju bezbożni – mówi Pan [Iz 48,22]. To prawda. Praprzyczyną niepokoju jest niewiara w Boga i nieposłuszeństwo Słowu Bożemu. Życie bez Boga pełne jest obaw, wrogości, lęku, obojętności, przemocy, niezgody i zamieszania. Żyjąc bezbożnie ludzie obciążają nie tylko swoją duszę ale i ciało. Powszechnie wiadomo, że większość chorób powstaje na podłożu stresu i wewnętrznego niepokoju. Przewrotni nie zaznają pokoju – mówi Jahwe.
Kto chciałby czas ziemskiej pielgrzymki przeżywać w pokoju nie nękany wciąż nowymi obawami ten winien zwrócić się do Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. On powiedział: Pokój zostawiam wam, mój pokój wam daję; daję wam go inaczej niż daje świat. Nie ulegajcie trwodze, nie bójcie się [J 14,27]. Jak bardzo cenny jest to dar wskazuje fakt, że adresaci wszystkich listów apostolskich skierowanych do wczesnochrześcijańskich zborów otrzymali życzenie właśnie pokoju od Jezusa Chrystusa.
Ktoś zwiedzając szkołę dla głuchoniemych, napisał na tablicy pytania dla dzieci. Jedno z pytań brzmiało: „Dlaczego Bóg stworzył mnie z darem słuchu i mowy, a was głuchymi i niemymi?”
To pytanie było strasznym ciosem dla małych dzieci. Siedziały nieruchome, jakby sparaliżowane tym przeraźliwym słowem: „Dlaczego?” Po chwili wstała mała dziewczynka. Z drżącymi wargami i z oczyma pełnymi łez podeszła do tablicy, wzięła kredę i zdecydowanie napisała drogocenne słowa: „Zaprawdę, Ojcze – takie było Twoje upodobanie”. Co za odpowiedź! Podnosi ona nas ku górze. Podkreśla wieczną prawdę, której mogą zaufać zarówno najdojrzalsi wierzący jak i najmłodsze dziecko Boże – prawdę, że Bóg objawia się nam jako Ojciec.
Czcić Boga to zdawać sobie sprawę z tego, do jakiego celu Bóg nas stworzył – tak można podsumować zagadnienie chrześcijańskiego nabożeństwa.
Jak powinniśmy czcić Boga? Dlaczego powinniśmy czcić? Kiedy powinniśmy czcić? Gdzie powinniśmy czcić? Na wszystkie te pytania znajdują się odpowiedzi udzielone przez żyjącego Boga w obfitym sprawozdaniu Jego objawienia – w Biblii.
Nabożeństwo to nie zwykłe praktykowanie ustalonego porządku lub odpowiedniej liturgii. Nie jest to też swobodny wyraz wewnętrznych duchowych sentymentów. Warto zastanowić się, czym naprawdę jest nabożeństwo albo oddawanie czci Bogu.
Pomoże nam w tym materiał zaczerpnięty z książki Herberta M. Carsona „Hallelujah! Christian Worship”.
Autor był pastorem ewangelicznym w Bangor w Północnej Irlandii. Był autorem kilkunastu książek i współautorem „Nowego międzynarodowego słownika Kościoła chrześcijańskiego” oraz „Biblijnej encyklopedii obrazkowej”.
Prezentowany przez nas materiał ukazał się w miesięczniku Chrześcijanin nr 7-8/1984. Przekładu dokonał A.P. a do druku zredagował Edward Czajko.
Przez ponad 20 lat ten podwójny numer był zalecany jako lektura studentom Szkoły Biblijnej i Warszawskiego Seminarium Teologicznego. W 1999 roku został przygotowany w postaci pliku przez Instytut Wydawniczy Agape dla potrzeb kandydatów na diakonów Kościoła Zielonoświątkowego przygotowujących się do egzaminu kościelnego. We wrześniu 2013 roku został na nowo zredagowany przez Kazimierza Sosulskiego i udostępniony słuchaczom Radia Pielgrzym.
Od dzisiaj rozpoczynamy publikacje cotygodniowych publikacji kolejnych rozdziałów książki. Będą one publikowane w w dziale Czytelnia folder Chrześcijańskie nabożeństwo.
Wyleją Ducha Mego na nasienie twoje i błogosławieństwo Moje na potomki twoje. (Izaj. 44,3)
Dzieci nasze nie mają w sobie Ducha Bożego z natury. Spostrzegamy w nich wiele cech, które każą nam lękać się o ich przyszłość i skłaniają do gorącej modlitwy. A jeśli syn wchodzi na manowce, wołamy wraz z Abrahamem: „Oby tylko Izmael żył przed obliczem Twoim!” Wolelibyśmy, aby córki nasze były jak Anna, a nie jak cesarzowe. Dodaje nam otuchy Słowo, które mówi: „Nie bój się, sługo Mój, Jakubie” i, powinno ono usunąć wszelkie zwątpienie i obawę. Pan chce Ducha Swojego dać, chce dać Go obficie, chce Go wylać na nas, chce dać Go w mocy, aby się stał prawdziwym i wiecznym błogosławieństwem. Pod Bożym tchnieniem mają się dzieci nasze znaleźć. „Ten rzecze: jam jest Pański; a ów się ozwie do imienia Jakubowego.”
I podeprę cię prawicą sprawiedliwości Swojej. (Izaj. 41, 10)
Strach przed upadkiem jest zbawienny. Zuchwalstwo nie jest oznaką mądrości. Przychodzą chwile, gdy czujemy, że musimy upaść, jeżeli nie znajdziemy szczególnej podpory. Ale mamy ją. Prawica Boża jest mocnym oparciem. Miejcie na uwadze nie tylko Jego rękę, która utrzymuje niebo i ziemię w posadach, ale właśnie prawą rękę, czyli moc Jego wraz ze zręcznością, moc, objawiającą się tam, gdzie jest najkonieczniejsza. Ale to nie wszystko. Powiedziano: „prawicą Swej sprawiedliwości”. Więc to ręka, której On używa, aby utrzymać świętość Swoją i wypełniać Swoje - Boże wyroki - ta dłoń ma być wyciągnięta, aby utrzymać tych, którzy Mu zaufają. Męża, którego Bóg podparł, nie wywrócą żadne szatany.
Mogą słabnąć nogi nasze, ale prawica Boża jest wszechmocna. Droga może być wyboista, ale Wszechmoc jest naszą podporą. Możemy śmiało iść naprzód - nie upadniemy. Dajcie nam wesprzeć się tam, gdzie wszystko znajduje swoje oparcie. Nie cofnie Ci Pan ręki, gdyż na niej opiera się też sprawiedliwość: wierny będzie danemu nam przyrzeczeniu i Synowi Swemu. Jakże powinniśmy weselić się! Czy nie jesteśmy już radośni?
Przemienił morze w suchy ląd, przez rzekę przeszli suchą nogą. Dlatego radujmy się w Nim! (Ps. 66,6)
Zadziwiające świadectwo: „przez rzekę” (okoliczność, w której raczej mogliby oczekiwać przeżycia strachu, zdenerwowania i przerażenia), a psalmista mówi że TAM „weseliliśmy się w Nim”. Wielu mogłoby poświadczyć te przeżycia swoim podpisem i powiedzieć, że właśnie „tam”, w chwili największego ucisku i przerażenia mieli możność tryumfować i weselić się w Panu tak, jak nigdy przedtem.
Jakże bliski i dla nas staje się Bóg Izraela, z którym zawarli przymierze! Jak wyraziste stają się Jego obietnice! W chwilach pomyślnych nie widzimy ich blasku. Słońce południowe zakrywa gwiazdy i dla naszych oczu stają się niewidoczne; lecz gdy nastąpi nieprzejrzysta, ciemna noc smutku, gwiazdy zaczynają błyszczeć – te błogosławione, biblijne gwiazdozbiory nadziei, pociech i obietnic. Tak było z Jakubem nad brodem Jabbok: gdy zaszło ziemskie słońce, zjawił się Boży Anioł, z którym się mocował – i zwyciężył.
