„Kto się boi przykazania Jego, odniesie nagrodę” ( Przyp. 13,13)

Święta bojaźń wobec Słowa Bożego nie jest dostatecznie ceniona. Ludzie uważają siebie za mędrszych, niźli Słowo Boże, i ważą się je sądzić. Lub powiadają: „uczyniłem tak, ale nie dla bojaźni Bożej”. My zaś Księgę, daną przez Boga, uważamy za nieomylną, a czci dla niej dowodzimy naszym posłuszeństwem. Nie jest to wcale przerażenie wobec Słowa, ale dziecięce poszanowanie dla Niego. Nie boimy się kary, skoro boimy się samych przykazań.

A święty strach wobec przykazań Bożych rodzi spokój pokory, słodszy o wiele od beztroskiej dumy. Bojaźń Boża będzie przewodniczką na drogach naszych, hamulcem przy schodzeniu na dół i zachętą przy wspinaniu się w górę. Ustrzeżeni od zła, czujni w sprawiedliwości, wiedzeni przez cześć dla Zakonu Bożego, zyskujemy czyste sumienie, które jest studnią wina; jest zwolnieniem od odpowiedzialności, jak życie wyzwolone z grobu; jest świadectwem, iż podobamy się Bogu, co stwarza nam niebo na ziemi. Niepobożni mogą naśmiewać się z naszej głębokiej czci dla Słowa Pańskiego; cóż to znaczy dla nas?! Klejnot naszego niebiańskiego powołania dostatecznie nas pociesza w próbach. Nagroda posłuszeństwa pozwala nam nie dbać o szyderców.