Ale ty idź do miejsca twego, a odpoczniesz,i zostaniesz w losie twoim aż do skończenia dni. (Dan. 12,13)

Nie możemy zrozumieć wszystkich przepowiedni, ale na ich wypełnienie oczekujemy z ufnością i bez trwogi. Nie może być nic w postanowieniu Ojca, czego by dziecię ulęknąć się mogło. A chociaż „postawiona będzie obrzydliwość spustoszenia”, szczerze wierzący nie zostanie splamiony, ale dozna oczyszczenia i w doświadczeniu nabierze większej mądrości. Jeśli nawet ziemia spłonie, pożoga nie dotknie wybranych Pańskich. Przy kataklizmie materii i przy rozbiciu światów, Pan zachowa dzieci Swoje.

Napełnieni pokojem Bożym, i gotowością służenia Mu pełnijmy nasz obowiązek, cierpliwi bądźmy w utrapieniach, a idąc drogą naszą nie zbaczajmy z niej, ani też nie wleczmy się po niej leniwie. Przyjdzie kres wędrówki, stąpajmy drogą za Panem Jezusem dopóki trwa nasza pielgrzymka na ziemi.

Odpocznienie będzie nasze. Wszystko na świecie jest chwiejne, ale grunt nasz stoi mocno. Bóg jest doskonały i wierny w miłości Swojej, przeto i my ufnie spoczywajmy w niej. Nasz pokój jest jako rzeka, a nie wyschnie nigdy. W Chanaanie niebiańskim mamy dział swój i pozostanie on naszym wiecznie. Bóg Daniela zgotował godne miejsce odpocznienia tym, którzy występują odważnie w imieniu prawdy i świętości, jak Daniel. Żaden lwi dół nie ograbi nas z Bożego dziedzictwa.