Zakon Boga jego jest w sercu jego; przetoż nie zachwieją się nogi jego. (Psalm 37,31)

Zachowaj zakon w sercu, a pokieruje on całym twym życiem. To jest miejsce należyte, gdyż leżąc w sercu, jak tablice kamienne w skrzyni przymierza, znajduje się we właściwym miejscu. W głowie sprawia zamęt, na plecach cięży, ale gdy jest w sercu - pokrzepia.

Cudowne to Słowo: „Zakon Boga!” Gdy Pan jest Bogiem naszym, to Jego Zakon jest wolnością naszą. Bóg w przymierzu z nami zachęca do gorliwego posłuszeństwa Jego woli i postępowania zgodnego z Jego prawem. Czy liczę się z nakazem i wolą Ojca mego?

Tedy mam stąd radość. Tu jest jeszcze poręczenie, że posłuszny Bogu nie zachwieje się. Chcąc czynić to, co jest słuszne, czyni to, co jest mądre. Świętobliwe postępowanie jest zawsze najmędrsze, choćby z początku pozornie wydawało się inne.

Wędrujemy drogą Opatrzności i łaski Bożej, gdy trzymamy się dróg Zakonu. Słowo Boże nie sprowadziło jeszcze na manowce ani jednej duszy; Jego wyraźne wskazania: pokory, sprawiedliwości miłości i bojaźni Pańskiej, są zarazem słowami mądrości, wiodącymi nas w sposób właściwy w pielgrzymce naszej, jak zasada świętości, nakazująca utrzymanie w czystości szat naszych. Ten wędruje pewnie, kto dąży drogą sprawiedliwości Bożej.