W milczeniu i w nadziei będzie moc wasza. Izaj. 30,15

Oznaką słabości jest dręczyć się i trwożyć, wątpić i niedowierzać. Co będziemy mogli zrobić, obdarłszy siebie ze skóry aż do kości? Czy wygramy coś, trwożąc się i szalejąc? Czy nie tracimy zdolności do czynu i nie rujnujemy ducha, nie mogąc już powziąć żadnej decyzji? Pogrążamy się w toni, szamocąc się opornie, podczas gdy mając wiarę moglibyśmy płynąć bezpiecznie.

O, gdybyśmy posiedli tę łaskę, aby być cichymi! Bo i na cóż biegać od domu do domu, aby powtarzać nudne historie, które potęgują chorobę gdy je opowiadamy. Albo czyż godzi się np. pozostawać w domu i krzyczeć ze strachu z powodu złych przeczuć, które może się nigdy nie zdarzą? Dobrze jest mieć język cichy, ale jeszcze lepiej - mieć serce ciche. Obyśmy byli milczącymi, a wiedzieli, że Wszechmogący Pan jest Bogiem!

Obyśmy mieli i tę łaskę - spolegania na Bogu. Święty w Izraelu broni i wybawia Swoich odkupionych. Nie cofnie danych im obietnic. Wiedzmy, że góry mogą ustąpić, ale każde Jego Słowo trwa na wieki. Bóg godzien jest doskonałego zaufania; a gdy będziemy mieli nadzieję, której rezultatem jest pokój, będziemy szczęśliwi, jak duchy przed tronem Pana.

Pójdź, duszo moja, wróć do pokoju i głowę wesprzyj na piersi Twego Jezusa.