Ci, którzy innych nauczają, świecić się będą jako światłość na niebie, a którzy wielu ku sprawiedliwości przywodzą, jako gwiazdy na wieki wieczne (Dan. 12, 3)

Jest to Słowo, które mnie ożywia. Dla błogosławieństwa tego warto żyć. Mądrość człowieka jest zaletą, Słowo Boże wszakże mówi tu o mądrości niebieskiej, którą Pan obdarza wszystkich. O, gdybym poznał mego Boga, mego Zbawcę! Pragnąłbym wtedy być prowadzony mądrością Bożą, stosowałbym w życiu moim mądrość niebiańską i chodziłbym w jej świetle. Czy życie moje jest mądre? Czy szukam tego, czego szukać powinienem? Czy żyję tak, by w godzinie śmierci mieć pokój i zadowolenie z mego życia? Tylko taka mądrość zapewni mi wieczny blask światłości niebieskiej.

Zdobywać dusze dla Pana - to rzecz chwalebna. Muszę mieć mądrość, daną mi z góry, aby choć jednego grzesznika przywieść do sprawiedliwości. Obym posiadł poznanie Boga, człowieka, Słowa i Chrystusa, abym potrafił przyprowadzić do Niego wielu moich współbraci! Poświęcę się tej pracy, a nie spocznę, póki celu tego nie osiągnę. Będzie to lepsze, niż zdobyte zaszczyty dworskie, uczyni mnie to bowiem gwiazdą, gwiazdą świecącą na wieki; może nawet więcej, bo zaświecę, jako wiele gwiazd.

Podnieś się, duszo moja! Panie, ożyw mnie!