Nie będzie się na wieki wadził ani gniewu wiecznie chował. ( Psalm 103,9)

Czasem będzie się wadził; inaczej nie byłby mądrym Ojcem takich nędznych i błądzących dzieci, jak my jesteśmy. Jego niezadowolenie jest bolesne dla miłujących prawdę, gdyż wiedzą, jak bardzo zasłużyli na nie i jak bardzo Go zasmucili. Wiemy, co znaczy Jego spór z nami i chylimy kolana przed Panem, żałując, że daliśmy Mu powód do gniewu.

Ale jakaż pociecha tkwi w tych słowach: „Nie na wieki będzie się wadził”. Gdy czynimy pokutę i zwracamy się Doń sercem złamanym przez grzech i już wyrzekającym się grzechu - On jest niezwłocznie znowu nam miłościw. Wcale nie jest to Bogu przyjemne ukazywać surowe oblicze tym, których miłuje z całego serca; radością Jego jest doskonałość naszej radości.

Pójdźcie, szukajmy Jego oblicza. Nie ma powodu do zwątpień ani trwogi. Miłujmy wadzącego się z nami Pana, a niebawem zaśpiewamy: „Odwróciłeś zapalczywość gniewu Twego, a ucieszyłeś mię”. Precz z wami, posępne przeczucia, kruki duszy naszej! Pójdźcie tu, do nas, korne nadzieje i wdzięczne wspomnienia, wy gołębice serca! On, Który z dawna ułaskawił nas, jako sędzia, chce nam znowu, jako Ojciec - przebaczyć. Przeznaczono nam cieszyć się Jego słodką i niezmienną miłością.