Lud ten sam mieszkać będzie, a między narody mieszać się nie będzie. (4 Mojż. 23,9)

Kto by pragnął mieszkać między poganami i zaliczony być do nich? Nawet nominalne chrześcijaństwo jest tego rodzaju, że trudno jest w jego ramach iść śladem Pana. Jest w nim tyle mieszaniny i dodatków, że nieraz wzdycha się raczej za mieszkaniem na odległej pustyni. Z pewnością Pan żąda, aby lud Jego szedł osobną ścieżką i jawnie odchodził od dróg świata. Na mocy Bożego wyroku, przez odkupienie i powołanie, jesteśmy oddzieleni, a nasze doświadczenie wewnętrzne odróżnia nas wyraźnie od ludzi świata; miejsce nasze nie jest na targowisku próżności, ani w mieście zepsucia, ale na wąskiej ścieżynie, którą wszyscy prawdziwi, Boży pielgrzymi zdążać muszą ku Swemu Panu.

To powinno nas nie tylko pogodzić z chłodem i szyderstwem świata, ale skłonić nawet do przyjmowania z radością takiego zachowania się, jako części tego, co stanowi nasz udział w przymierzu. Nasze imiona nie są w tej samej księdze, nie jesteśmy z tego samego nasienia, nie przeznaczeniśmy do tego samego celu, nie ufamy w tego samego wodza; dobrze więc jest, że nie mieszamy się z ludźmi tego świata. Jeśli znajdziemy się w liczbie wyzwolonych, wtedy jesteśmy zadowoleni z naszej dziwnej samotności aż do końca.