19. Metody, formy ewangelizacji

Ewangelizacji nigdy nie możemy definiować w kategoriach metod. Biblia nie podaje nam żadnych metod, ani wzorców. Jest ich tyle, ile odbywa się spotkań ewangelizacyjnych, czy to indywidualnie, czy publicznie. Ewangelizowanie polega na przekazaniu ewangelii jakimkolwiek sposobem, dowolnymi środkami. Metod i form ewangelizowania jest tyle, ile rozmów z ludźmi potrzebującymi Chrystusa.

Metody, które obieramy to różne drogi miłości do serc ludzkich. Jeśli kochamy kogoś, to będziemy starać się, szukać sposobu, aby z nim przebywać i przekazać najważniejszą nowinę jego życia.

Często pojęcie ewangelizacji rozumiemy przez zorganizowanie kilkudniowej imprezy w przygotowanym miejscu, kinie, klubie, zborze, bądź namiocie. Osobista ewangelizacja, rozmowa z osobą, którą kocham, wspólnie spędzony czas wolny z tą osobą to najskuteczniejsza ewangelizacja.

Oto niektóre formy ewangelizacji, zarówno zbiorowej jak indywidualnej: głoszenie Słowa, śpiewanie pieśni, roznoszenie traktatów, podarowanie książki, kasety albo innych czasopism chrześcijańskich, przedstawienia, obrazy, telewizja, radio, film, teatr, pantomima, dobre uczynki, rozmowy przy kawie, śniadaniu, wspólny obiad, kolacja, koncerty, uliczne akcje, odwiedziny w domach, pisanie świadectw w formie listów, seminaria, prelekcje, odczyty, kursy, obozy, otwarte wieczory, wystawy, kawiarenki, karmienie głodnych i bezdomnych, pieczenie barana lub prosiaka, odwiedzanie szpitali, więzień, misje wśród osób uzależnionych, biznesmenów, lekarzy, studentów, głoszenie w szkołach, uniwersytetach, informacje na słupach ogłoszeniowych, klatkach schodowych, marsz dla Jezusa, ewangelizacje namiotowe, na otwartym powietrzu.

Zgodnie z poleceniem Jezusa jedynym wzorem jest chrześcijanin maszerujący do świata, aby spotkać niechrześcijanina i porozmawiać z nim o Jezusie. Gdzie, kiedy, jakich form, jakich słów użyje jest sprawą indywidualnego kierownictwa i zrozumienia Ducha Świętego oraz własnego wyboru.

Zasadę tą Paweł przekazuje Tymoteuszowi. „A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać” (2Tm 2,2). Paweł nie informuje go, gdzie i jak ma to zrobić. Nakazuje tylko, zrób to, przekaż ludziom godnym zaufania. Inaczej mówiąc, to co sam wiesz, to co usłyszałeś ode mnie, to powiedz, a oni przekażą to dalej. Niektórzy powiadają, że zasada ta polega na tym, aby nauczyć jednego, by ten z kolei dotarł do jednego.

Czym kierować się przy opracowywaniu metod ewangelizacji?

Chociaż ewangelia nie wymaga odnowy, metody szerzenia ewangelii i praktyka jej zwiastowania wymagają stałej odnowy, poszukiwań, modlitwy, po to, by była skuteczna.

Metody głoszenia zawsze powinniśmy ukierunkować i dostosować do ludzi. Metoda, która sprawdziła się w jakimś czasie, czy miejscu może być nieskuteczna w innym czasie, w innym miejscu, czy dla innych ludzi.

Jeżeli działamy schematycznie według jednego sposobu albo też określonej tradycji, może się zdarzyć, że zamiast przynieść pozytywne rezultaty, przyniesie zawód, a nawet zgorszenie. Dlatego jakikolwiek ruch ewangelizacyjny, który bazuje tylko na określonej metodzie, nie tylko stanie się tradycją, ale na dłuższą metę nie będzie skuteczny. Tak więc o żadnej metodzie nie możemy powiedzieć, że jest zawsze, w każdym miejscu i czasie skuteczna i sprawdza się we wszystkich przypadkach.

Aby głoszenie ewangelii było efektywne i skuteczne, jej zwiastowanie musi odznaczać się elastycznością, otwartością i zmiennością form. Modlitwa jest fundamentem, aby poznać sposoby, które Duch Święty chce, abyśmy stosowali w czasie głoszenia. Potrzebujemy również pomysłowości w opracowywaniu metod ewangelizacji.

Grupy domowe, albo grupy opieki w wielu miejscach na całym świecie przynoszą wspaniałe rezultaty dla rozwoju Kościoła. Jest to jedna z form, które w ostatnich czasach została na nowo odkryta i wprowadzana w wielu zborach. Ewangelizacja przez grupy opieki przynosi niezwykłe rezultaty w wielu częściach świata. Największy zbór w Korei ma 55.000 grup domowych, a liderami 48.000 są siostry - kobiety.

Metody głoszenia zależą od kilku czynników.

• Metody zawsze są uwarunkowane osobowością głoszącego. Każdy ewangelizujący jest inny i w inny sposób przedstawia ewangelię. Niektórzy przedstawiają ewangelię bardzo spontanicznie, żywiołowo, inni natomiast spokojnie, rozważnie.
• Metody głoszenia ewangelii musimy dostosować do słuchaczy, którym głosimy. Inną metodę obierzemy kiedy głosimy ewangelię dzieciom czy młodzieży, a inną w domu starców, w szpitalu; inaczej głosimy dla ludzi uzależnionych, a inaczej dla wykształconych czy biznesmenów.
• Metody głoszenia powinniśmy dostosować również do czasu, kiedy głosimy, kultury danego narodu, a nawet miasta.

I chociaż cel mamy ten sam, pragniemy, aby ludzie poznali Jezusa Chrystusa i ewangelia jest taka sama, to metody działania będą różne w różnym czasie, w różnym miejscu, dla różnych ludzi.

Tylko Duch Święty zna każdą osobę i każdą potrzebę, tak więc społeczność z Nim dla głoszącego jest podstawową i najważniejszą w przygotowaniu Słowa, zwiastowaniu oraz w zastosowaniu metody głoszenia.

Jako wzór ponownie możemy wskazać na naszego Mistrza ewangelizowania. Jezus z każdą osobą inaczej rozmawiał, obrał inną metodę. Do Samarytanki zwrócił się: „Daj mi pić”. Do Zacheusza powiedział: „Zejdź spiesznie, gdyż dziś muszę zatrzymać się w twoim domu”. Postawa i podejście Jezusa zawsze nacechowane było miłością, mądrością i uprzejmością.

Cztery podstawowe metody ewangelizacji

• Ewangelizacja masowa - zorganizowane przekazywanie ewangelii szerokim masom podczas zgromadzeń publicznych.
• Ewangelizacja na bazie relacji - ewangelizacja w małych grupach, w domach osób wierzących. Pierwotny Kościół praktykował spotkania w domach w tym celu, aby rozwijać i pogłębiać wspólnotę, relacje między chrześcijanami; zapraszano także niechrześcijan, aby pokazać im styl życia ludzi odrodzonych i w ten sposób zachęcić do naśladowania Chrystusa.
• Ewangelizacja przez chrześcijański styl życia - ewangelizowanie bez akcji i opracowanych programów. Bazuje na zwykłych sytuacjach i doświadczeniach codziennego życia. Głównymi cechami jest: przynależność, serdeczność, osobista więź, wzajemna pomoc. Ewangelizacja ta polega na dłuższym przebywaniu z osobą ewangelizowaną. Wspólna praca, wspólne zainteresowania, przebywanie z sobą sprzyja powstaniu atmosfery zaufania, przyjaźni i wzajemnej troski.
• Ewangelizacja indywidualna - ewangelizacja przez bezpośredni kontakt ewangelizującego z ewangelizowanym. Ta forma stanowi głęboko osobisty kontakt z ewangelią. Są co najmniej trzy formy takiej ewangelizacji:

A. Bezpośrednia konfrontacja - ewangelizujący będąc sam na sam z ewangelizowanym przedstawia mu ewangelię.

B. Ewangelizacja przez przyjaźń. Polega na pielęgnowaniu przyjaźni nacechowanej szczerością i troską. Jest to podejście bardziej naturalne i skuteczne, ponieważ ewangelizujący może doprowadzić do oddania Chrystusowi i uczniostwa osobę ewangelizowaną.

C. Ewangelizacja przez dialog. Jest to dwustronna rozmowa czyli przyjacielska wymiana przekonań i poglądów, dzielenie się osobistymi przeżyciami i potrzebami w celu znalezienia rozwiązań. Spotkanie Chrystusa z Nikodemem jest biblijnym wzorem takiej ewangelizacji.

Najskuteczniejszą, najbardziej rozpowszechnioną w świecie i przynoszącą trwałe na dłuższą metę efekty metodą ewangelizacji jest ewangelizowanie poprzez rozmowę. Ten, który odnalazł Jezusa, dzieli się swym odkryciem, troskami i radościami z tym, który wciąż błąka się w ciemnościach. Doprowadzenie swojego przyjaciela do Chrystusa przynosi największą radość. Nie trzeba wyróżniać się inteligencją, doświadczeniem czy elokwencją, aby tego dokonać. Nie musisz przedstawiać w uporządkowany sposób jakiegoś kazania. Wystarczy, że będziesz kochał swojego Pana, kochał będziesz przyjaciela i opowiesz mu o Jezusie, który jest żywy i może odmienić jego życie. Wystarczy, że zdasz się w modlitwie na Ducha Świętego, by cię poprowadził w rozmowie.