Uczyń mnie, Panie, narzędziem Twojego pokoju,
Bym tam, gdzie jest nienawiść – zakorzeniał miłość,
Tam, gdzie obraza – wznosił przebaczenie,
Tam, gdzie błąd panuje, bym przynosił prawdę,
Tam, gdzie jest wątpienie, żebym krzewił wiarę,
Tam, gdzie jest rozpacz, bym budził nadzieje,
Tam, gdzie są ciemności, zapalał światło,
A tam gdzie smutek, żebym wnosił radość. Spraw, Panie, żebym nie o to zabiegał,
By mnie pocieszano, lecz żebym pocieszał,
Nie szukał zrozumienia, lecz żebym rozumiał,
Nie pragnął być kochany, ale żebym kochał.
Albowiem
Siebie dając – coś się otrzymuje,
Siebie zapomniawszy – można znaleźć siebie,
Innym wybaczając – doznam przebaczenia,
A umierając – zmartwychwstaję wiecznie.