10. Poselstwo czterech Ewangelii

We wszystkich czterech ewangeliach znajdujemy nakaz głoszenia ewangelii. Ewangelię mamy głosić wszystkiemu stworzeniu, albo inaczej wszystkim narodom.

Ewangelia Marka przedstawia nam głoszenie ewangelii jako komunikowanie ludziom poselstwa o łasce dla grzeszników i tutaj głoszący są tylko przekazicielami Bożego poselstwa. „Idąc na cały świat głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mk 16,15). A więc, jeśli chcę dowiedzieć się czy naprawdę ewangelizujesz, to nie pytam się, ile osób nawróciło się i stało się członkami Kościoła w wyniku twojego świadczenia, ale czy wiernie przekazujesz poselstwo ewangelii.

Ewangelia Mateusza z kolei mówi: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody chrzcząc je /.../ ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.” Według ewangelisty Mateusza polecenie Jezusa idzie dalej niż tylko głoszenie. Mamy czynić uczniami, chrzcić oraz nauczać.

Powstaje zatem pytanie: czy ewangelizacja to tylko głoszenie Dobrej Nowiny tak, aby wielu słyszało, czy raczej idzie ona dalej starając się doprowadzić tych, którzy ją słyszą, do nawiązania osobistej więzi z Jezusem Chrystusem.

W zależności od przyjętej przez nas definicji ewangelizacji dążyć będziemy do tego, aby jak największej ilości osób przekazać ewangelię, albo koncentrować będziemy się na głoszeniu ludziom ewangelii w celu ich nawrócenia do Chrystusa i włączenia do lokalnej społeczności oraz, aby stali się uczniami Jezusa Chrystusa.

Biorąc pod uwagę całe nauczanie Jezusa na temat ewangelizacji, należy stwierdzić, że Jezusowi zawsze chodziło o to, aby ci, którzy usłyszą ewangelię zostali zbawieni.

Nawet w Ew. Marka Jezus mówiąc o tym, aby iść i głosić zakładać, że ci, którzy usłyszą staną się Jego naśladowcami, ponieważ mówi: “Kto uwierzy i ochrzczony zostanie będzie zbawiony” oraz „A takie znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzyli...” Znaki potwierdzające działanie i moc ewangelii towarzyszyć mogą tylko osobom pełnym Ducha Świętego, czyli najpierw nawróconym - naśladowcom Jezusa.

Potwierdza to także zasada siania i zbierania. Jezus nigdy nie mówił - siejcie i na tym pozostańcie - ale mówił o sianiu i żniwie. Pragnie On, aby ziarno było wysiewane nie w jałową ziemię, ale w żyzną glebę i aby wydało plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny.

Bożą wolą zawsze jest, aby zgubiona owca została nie tylko odnaleziona, ale również przyprowadzona do stada - Łk 15. Bóg pragnie, aby wokół Jego stołu było jak najwięcej osób oraz, aby sieci rybaków były pełne.

Tak więc ewangelizacja jest przyprowadzaniem ludzi do Chrystusa jako do Zbawcy i Pana, aby mogli z Nim dzielić żywot wieczny. Pełna ewangelizacja ma miejsce wtedy, gdy dochodzi do osobistego spotkania człowieka z Chrystusem, gdyż od stosunku człowieka do Boga w Chrystusie zależy wieczny los każdego człowieka.

Dla Apostoła Pawła głoszenie ewangelii miało na celu przyprowadzenie ludzi do pokuty i pojednania z Bogiem. „A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednać, nie zaliczając im ich upadków i powierzyć nam słowo pojednania. Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem” (2Kor 5,18-20).

Naszym powołaniem jest więc głosić słowa i wartości Królestwa Bożego. Jesteśmy ambasadorami tego Królestwa. Bóg powierzył nam służbę i słowo pojednania. Kiedy otwieram swoje usta i ogłaszam wartości Królestwa Bożego, przeze mnie Bóg upomina. Wszystko co mówimy, bądź czynimy musi sprowadzać się do posługi pojednania. Jako słudzy ewangelii jesteśmy reprezentantami Boga na tym złym świecie i przez świadectwo naszego wyznania oraz przemienionego życia umożliwiamy ludziom wejście do Królestwa Bożego.

Łukasz w swojej Ewangelii informuje nas co powinno być zawarte w naszym głoszeniu ewangelii, jaka ma być treść ewangelii. Cytuje słowa Jezusa, który naucza, że powinniśmy „głosić wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów” ( Łk 24,47).

Kiedy głosimy ewangelię nie jest zawsze konieczne opowiedzieć cała drogę zbawienia, czy całe poselstwo ewangelii. Niekiedy lepiej jest powiedzieć mniej, ale wzbudzić zainteresowanie u osoby i umówić się na kolejne spotkanie, rozmowę czy kawę.

Głoszenie Ewangelii musi być zawsze skoncentrowane na osobie Jezusa Chrystusa. Przedstawiamy Jezusa i Jego dzieło zbawienia, odkupienia ludzkości. Głosimy Jezusa, Jego miłość, moc, dobroć a nie przeciwstawiamy się naukom czy dogmatom jakiegokolwiek Kościoła. Ewangelia to dobra nowina o zbawieniu, uzdrowieniu, uwolnieniu, nadziei w Jezusie. Dobra nowina o tym, że Jezus zajął moje miejsce na krzyżu.

Treścią ewangelii musi być Chrystus. „Na was zaś zstąpi Duch Święty który da wam moc skutecznego przekonywania mieszkańców Jerozolimy całej Judei, Samarii i całego świata o mojej śmierci i zmartwychwstaniu” (Dz 1,8) (S. Ż.).

Pismo Święte dziesiątki razy podaje nam jaka powinna być treść głoszonej przez wierzących ewangelii. „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty Tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (1Piotr 2,9).

Najlepiej poselstwo ewangelii przedstawione jest w Ewangelii Łukasza 4,18: „Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność, abym zwiastował miłościwy rok Pana”.

Jezus wyjaśniał dwom uczniom idącym z Nim do Emaus to, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Głoszenie ewangelii już przez Jezusa koncentrowało się na tym, że wskazywał na Chrystusa. „I począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach” (Łk 24,27). Kiedy uczniowie, idąc z Jezusem kilka godzin, nie rozumieli co im Jezus mówi, czytamy: „Wtedy otworzył im umysły, aby mogli zrozumieć Pisma. I rzekł im: Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać i że, począwszy od Jerozolimy, w imię jego ma być głoszone wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów” (Łk 24,45-47).

Poselstwo apostołów w pierwszym Kościele było bardzo jednoznaczne i wyraźne. Oto fragmenty ukazujące poselstwo Ewangelii skoncentrowane na Jezusie Chrystusie: Dz 2, 22-24; Dz 4, 10-12; Dz 8, 5.35; Dz 10, 36-43; Dz 13, 30-32. 38-39; Dz 16,31-32; Dz 17, 2-3; Po przeczytaniu wszystkich podanych fragmentów zauważamy, że apostołowie i pierwsi chrześcijanie przekazywali Dobrą Nowinę o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa dla naszego zbawienia. Bardzo mocno przedstawiali swoje poselstwo.

Dla nas ten wzór jest niezwykle ważny, ponieważ ewangelia Chrystusowa jest mocą Bożą, ku zbawieniu. Dla człowieka zgubionego nic nie znaczy udowadnianie, że powinien do takiego czy innego Kościoła chodzić, bądź zwracanie mu uwagi, że tej czy innej rzeczy nie powinien robić. Grzesznicy potrzebują ewangelii, która wskaże im drogę wyjścia z grzechów, ewangelii skoncentrowanej na Zbawicielu.

Piotr i Jan z całą stanowczością odpowiedzieli, kiedy byli przesłuchiwani przez Radę Najwyższą: „To niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wy ukrzyżowaliście, którego Bóg wzbudził z martwych; dzięki niemu ten oto stoi zdrów przed wami. On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym. I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,10-12).

Listy apostoła Pawła również bardzo wyraźnie przedstawiają poselstwo, które ma być głoszone. List do Rzymian 3, 22-25 powiada, że została objawiona „sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę”.

Inne fragmenty dotyczące poselstwa, które zwiastujemy w celu nawrócenia grzeszników: Rz 10,9-13; Ef 1,7-8; Ef 2,4-10; Kol 1,28. Wszystkie te fragmenty bez cienia wątpliwości wskazują na Chrystusa jako osobę, którą powinniśmy zainteresować zgubionych. Głosimy ewangelię o Jezusie Chrystusie i Chrystus musi być w centrum.