... błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pana, którzy co noc służycie w domu Pana! Niech ci błogosławi z Syjonu Pan ... Ps. 134, 1. 3

Niezwykły czas dla oddawania czci Panu, powiecie. Stać w domu Pańskim nocą, oddawać cześć w chwili wielkiego smutku – rzeczywiście jest to rzeczą trudną. Tak, ale właśnie w tym kryje się błogosławieństwo; to doświadczenie prawdziwej wiary. Jeśli chcę doświadczyć miłości przyjaciela, powinienem zobaczyć, co on uczyni dla mnie w czasie zimy. Zupełnie tak samo przedstawia się sprawa Bożej miłości. Łatwo mi jest oddawać Panu cześć i chwalić Go w czasie lata, gdy świeci słońce, gdy harmonia życia napełnia atmosferę i owoce upiększają drzewa.

Lecz niech umilknie śpiew ptaka, niech z drzew opadną owoce, czy nadal będę śpiewał? Czy będę stał w domu Pańskim w „nocy”? Czy będę Go miłował w czasie Jego „nocy”? Czy będę czuwał z Nim choć przez jedną godzinę w Jego Getsemane? Czy pomogę Mu nieść krzyż na drodze łez? Czy stanę obok Niego z Marią i ukochanym uczniem w minutach Jego konania? Czy potrafię wspólnie z Nikodemem podnieść ciało Chrystusa, które już zasnęło? Jeśli jestem gotowy na to wszystko, wtedy moja cześć i uwielbienie będzie doskonałe i chwalebne moje błogosławieństwo. Moja miłość do Niego zrodziła się w chwilach Jego poniżenia, a wiara znalazła Go w Jego pokorze. Moje serce uznało Jego wielkość pomimo skromnej postaci i wreszcie wiem, że pragnę nie daru, lecz jego Dawcy. Stojąc nocą w Jego domu – przyjmuję Go tylko dla tego, co w Nim znalazłem, a nie dla czego innego.