Szok. Drugi pilot samolotu pasażerskiego niemieckich linii lotniczych, lecącego z Barcelony do Dusseldorfu, zabarykadował się w kokpicie i świadomie rozbił go we francuskich Alpach!

Stu czterdziestu czterech pasażerów zajmując rankiem 24 marca 2015 roku miejsca w airbusie A320 powierzyło swój los w ręce dobrze wyszkolonych i wzbudzających zaufanie sześciu członków załogi.  Niestety, dla wszystkich lot 4U 9525 okazał się dramatycznym końcem życia. Owszem, niejednemu z nich mogła przemknąć myśl o tym, jak wiele czynników w tej podróży może zawieść, ale do głowy by im nie przyszło, że śmierć przyjdzie ze strony pilota. Przecież to najmocniejsze ogniwo w całym łańcuchu pasażerskiego poczucia bezpieczeństwa. Nieważne z jakich powodów tak zrobił. Zaufali mu, a on powiózł ich ze sobą prosto na skały.

Biblia niejednokrotnie mówi o naszym życiu jako o swoistej, krótkiej podróży, której celem jest żywot wieczny. W czyje ręce powierzyliśmy swój los na tę drogę? Księdza? Prezydenta? Jakiegoś lidera, żeby nie powiedzieć - demagoga? A może wystarcza nam zaufanie do samego siebie?  Bywa nawet, że samo wykształcenie, wysoka pozycja społeczna, czy też pieniądze - dla niejednego człowieka stają się źródłem poczucia bezpieczeństwa. W dobrym nastroju wyrusza i odbywa życiową podróż z przekonaniem, że dotrze do celu. Tymczasem Biblia mówi: Niejedna droga zda się człowiekowi prosta, lecz w końcu prowadzi do śmierci [Prz 14,12]. Wzbudzający nasze zaufanie ludzie, możliwości i środki, mogą niestety okazać się tragicznie zawodne.

Tak mówi Pan: Przeklęty mąż, który na człowieku polega i z ciała czyni swoje oparcie, a od Pana odwraca się jego serce! [Jr 17,5]. Nawet na zwykłej drodze mądry kierowca stosuje zasadę ograniczonego zaufania. W każdej chwili bowiem ktoś lub coś może w ruchu drogowym  zawieść. Tym bardziej nie ufajmy ślepo w sprawach wiecznego zbawienia. Niech nam tu nie wystarcza, że ktoś założy sutannę czy ładny garnitur albo, że często występuje w telewizji. To czy nasze doczesne życie zakończy się dla nas przejściem do życia wiecznego, czy na wieczne potępienie jest przecież sprawą wagi najwyższej! Upewnijmy się, komu ufamy.

Wstrząśnięty prawdą o tym, jak stu czterdziestu dziewięciu ludzi w miniony wtorek zawiodło się na człowieku, który wzbudzał zaufanie, całym sercem zwracam się ku Bogu i błagam: W sprawach zbawienia swojej własnej duszy ufajmy wyłącznie i bezpośrednio samemu Zbawicielowi, Jezusowi Chrystusowi. Do głowy ciśnie mi się znany mi od dzieciństwa stary hymn chrześcijański:

Jezus zawieść mnie nie może, bo On dla mnie skarbem jest
Droższym, niźli myśleć mogłem, bo któż jak On wiernym jest
Im poznaję lepiej Jego, tym wierniejszym zda się być
I tym większy zapał czuję innych też do Niego wieść.

Jezus zawieść mnie nie może, On co śmierci wydarł mnie
On, co grzechu dług mój spłacił, dług co dręczył serce me
On też Swoją świętą, cichą obecnością pełną łask
Odkrył w pełni sercu memu Swej miłości jasny blask

Jezus zawieść mnie nie może, On znów przyjdzie, On mój Pan
W głębi serca mego czuję, że się zbliża błogi stan
Niech tam świat się z tego śmieje, nie zna on radości mej
Lecz ja wiem: mój Król jest blisko. Wkrótce przyjdzie w chwale Swej

Jezus zawieść mnie nie może. On jest wszystkim w życiu mym
Panem. Wodzem. Przyjacielem. Zbawicielem w świecie tym
On zagarnął serce moje, zawsze o mnie troszczy się
Nie, On zawieść mnie nie może. Doskonale zbawił mię!
(Śpiewnik Pielgrzyma nr 387).