Żyję, jak każdy człowiek. Rano wstaję, parzę kawę, jem śniadanie, wychodzę na uczelnię… dzień ucieka na zwykłych czynnościach. Cieszę się z codziennych radości, zachwycam słońcem przebijającym się przez poranną mgłę, smucę z powodu niepowodzeń, marzę, planuję – żyję. A jednak idąc ranko wśród tłumu ludzi zdążających do swoich codziennych obowiązków, wiem, że jednak różnię się od większości z nich, kiedy z uśmiechem i tęsknym spojrzeniem wpatruję się w niebo. Ostatnio znów bliska jest mi piosenka Joanny Rzyczniok „Zabierz mnie do domu” (1).

  Zabierz mnie do domu,
zabierz choćby dziś
i nie mów nikomu, że
tak do domu ciągnie mnie.
Dom ma w sobie siłę,
ściąga nas z najdalszych stron,
aby choć na chwilę być
i powiedzieć to mój dom.

Tutaj czas inaczej płynie
i wybornie chleb smakuje,
tutaj każdy smutek minie,
tutaj każdy wie, że w domu jest
wie, że w domu jest.

Zabierz mnie do domu,
zabierz mnie jeszcze dziś
i nie mów mi więcej, że
innym razem weźmiesz mnie.
Dom ma w sobie wszystko,
czego tu tak mi brak,
o czym każdej nocy śnie:
własny kąt na ziemi mieć.

Tutaj czas inaczej płynie
i wybornie chleb smakuje,
tutaj każdy smutek minie,
tutaj każdy wie, że w domu jest
wie, że w domu jest.

Zabierz mnie do domu,
czekam tu na ten dzień,
gdy do siebie weźmiesz mnie,
wiecznie wielbić będę Cię.
Śmierci tam nie będzie,
otrzesz tam każdą łzę,
z takim Domem żaden dom
tu nie może równać się.

Tutaj czas inaczej płynie
i wybornie chleb smakuje,
tutaj każdy smutek minie,
tutaj każdy wie, że w domu jest
wie, że w domu jest.

Tak, tęsknię do domu. Do niebieskiego domu. Tęsknię do chwili, kiedy tak zawsze będziemy z Panem (1 Tes 4:17) Jednak tęsknota to nie wszystko. W przypowieści o wiernym i niewiernym słudze ostatnio odnajduję pewien obraz, który daje mi dużo do myślenia.

Niechaj biodra wasze będą przepasane i świece zapalone. Wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących pana swego, aby mu zaraz otworzyć, kiedy powróci z wesela i zapuka. Błogosławieni owi słudzy, których pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających. (Łuk 12:35-37)

Moja tęsknota nie może być bierna, powinna przekładać się na czynne oczekiwanie. I w tym oczekiwaniu nie chodzi o to, żeby uciec od otaczającego mnie świata, rozbić namiot na najwyższej górze i wpatrując się w niebo czekać na moment, kiedy się tam znajdę. Dostałam cenny dar – życie. Pielgrzymując po ziemi, chcę ten dar właściwie wykorzystać. Chcę zachwycać się pięknem otaczającej mnie przyrody i odkrywać wspaniałość Bożego stworzenia. Pragnę radować się z każdego etapu życia podziwiając Bożą mądrość w tym, co Bóg zaplanował dla człowieka. Chcę odnajdować smak szczęścia w zwykłej codzienności oraz z radością właściwie wypełnić każdą powierzoną mi rolę i obowiązki. Moim pragnieniem jest też, aby ludzi widzieli we mnie Chrystusa, abym swoim życiem przyniosła mu chwałę. Nie chcę jednak nigdy zapomnieć, że jestem pielgrzymem, nie chcę pozwolić, aby to wszystko, co mnie otacza przysłoniło mi cel, zagłuszyło tęsknotę. Chcę oczekiwać na dzień, kiedy będę już z Chrystusem. Jak więc żyć?

Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwale i cnotę. (2 Ptr 1:3) Niech życie wasze będzie godne ewangelii Chrystusowej… (Fil 1:27) …abyście prowadzili życie godna Boga, który was powołuje do swojego Królestwa i chwały. (1 Tes 2:12) Abyście postępowali w sposób godny Pana ku zupełnemu jego upodobaniu, wydając w owoc w każdym dobrym uczynku i wzrastając w poznawaniu Pana. (Kol 1:10) I gorliwie starali się prowadzić żywot cichy, pełnić swe obowiązki i pracować własnymi rękami, jak wam przykazaliśmy. (1 Tes 3:11)

Zabierz mnie do domu,
czekam tu na ten dzień,
gdy do siebie weźmiesz mnie,
wiecznie wielbić będę Cię.
Śmierci tam nie będzie,
otrzesz tam każdą łzę,
z takim Domem żaden dom
tu nie może równać się.

Przypisy:
1.    Zabierz mnie do domu. Sł. Joanna Rzyczniok. Wyk. Joanna Rzyczniok i Studencka Orkiestra Kameralna Art Ensemble.