Czterej przyjaciele Hioba sporo czasu poświęcili, by dowieść nieszczęśnikowi, że bardzo zawinił. Bóg jednak ujął się za wiernym Hiobem i potwierdził jego uparte trzymanie się wersji, że to nie jakiś tajemny grzech jest przyczyną wszystkich jego nieszczęść. Skorygował jednak Hioba, że mimo wszystko niezbyt dokładnie widzi rzeczywistość, a pewnym siebie „pocieszycielom” zalecił, by udali się do Hioba z prośbą o łaskawą modlitwę wstawienniczą.

„Mistrzu, kto zgrzeszył, on czy rodzice jego, że się ślepym urodził?” – zapytali pewnego razu uczniowie Jezusa. Nic dziwnego, skoro od dzieciństwa słyszeli, że człowiek grzeszy już w łonie matki i że choroba to kara za grzech rodziców. Tak powszechnie komentowano drugie przykazanie mówiące o Bogu zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia.

Choroba – naturalna kolej rzeczy

Odpowiedź Jezusa, że ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice, lecz na nim objawią się dzieła Boże, wydaje się sugerować, iż Bóg przeznacza niektórych ludzi do niewinnego cierpienia, aby na nich móc okazać swoją chwałę i moc. Takie pochopne wnioski można wysnuć choćby z dwóch innych opisów ludzi z bezwładem nóg od urodzenia: czterdziestolatka u drzwi pięknych (Dz 3,2) i Eneasza w Listrze (Dz 14,8).

Jezus nie rozpatrywał tutaj problemu pochodzenia choroby, ani też nikogo nie obarczał winą za nią. Chciał powiedzieć tylko, że traktuje ją jako coś, co po prostu wpisane jest w los każdego człowieka. To podejście widać, gdy Jezus oczyścił trędowatego, bo był poruszony jego strasznym stanem (Mk 1,41), albo uzdrawiał tłumy, bo użalał się nad ich beznadziejnym położeniem (Mk 6,34). Takie sytuacje w życiu człowieka są czymś naturalnym. Te nasze ludzkie niedomagania są czasami okazją do ujawnienia się mocy Królestwa Boga i Jego chwały, podobnie jak to było podczas wesela w Kanie Galilejskiej, gdy zabrakło podstawowego napoju. Dlatego właśnie Jan Ewangelista przedstawiał cuda dokonywane przez Jezusa jako znaki chwały i mocy Bożej.

Biblia daje wyraźny przekaz, że Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo, doskonałego, a przyczyną jego nieszczęść stało się zerwanie przez człowieka więzi z Bogiem – źródłem życia. W doskonałym człowieku pojawiła się tragiczna dysharmonia, powiedziałbym – rozwarstwienie ludzkiej istoty. Jeden z potomków Adama wiele, wiele lat potem ujął to mniej więcej tak:

Nie rozeznaję się w tym, co czynię; gdyż nie to czynię, co chcę, ale czego nienawidzę, to czynię. Wiem, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim, dobro; mam bowiem zawsze dobrą wolę w moim wewnętrznym człowieku, ale wykonania tego, co dobre, brak. Stwierdzam, że nie czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę. O, nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci? (Rz 7,15-24).

Pierwsza para ludzka na Ziemi wpadła w niewolę skażenia, czyli zepsucia, degradacji. Choć Adam żył jeszcze 930 lat, jego dni zostały już policzone. Gdyby miał dzisiejszą wiedzę, liczyłby się z tym, że zaczął w nim tykać biologiczny zegar znajdujący się w części mózgu zwanej podwzgórzem, a kilkanaście genów zegarowych steruje komórkami nadającymi rytm całemu organizmowi. Adam i Ewa bardzo szybko zdali sobie sprawę, że ich potomstwo to nie tak doskonałe istoty jak oni, gdy zostali stworzeni, lecz ich odbicie odpowiadające ich aktualnemu stanowi. Wkrótce zetknęli się przecież ze zjawiskiem śmierci, a oprócz codziennego mozołu i rodzinnych problemów, zapewne z czasem zaczęło też szwankować zdrowie.

Dzisiaj wiemy, że stan naszego zdrowia uwarunkowany jest genetycznie, że zależny jest też od trybu życia, sposobu odżywiania się, warunków bytowych, czy warunków szeroko pojętego środowiska. Czasami w choroby i nieszczęścia wpędza człowieka jego odwieczny wróg, przeciwnik, niszczyciel i kłamca. Czasem nasze niedomagania pełnią rolę jakby korygującego nas Bożego palca, abyśmy „posiedli mądre serce” (Ps 90,12).

Bóg uzdrawia

Bóg Jahwe już dawno obiecał swemu ludowi uzdrowienie w razie potrzeby, jeśli tylko będą Mu posłuszni. Ozdrowieńcze oddziaływanie leży w Jego charakterze: „Ja, Pan, twój lekarz” (Wj 15,26). Doświadczył tego nawet trędowaty poganin, Naaman, dowódca wojsk króla Aramu. Bóg uzdrowił go, gdy ten, chociaż niechętnie, na polecenie proroka zanurzył się siedem razy w Jordanie. Naaman ze zdziwieniem stwierdził, że jego ciało stało się znowu czyste jak ciało dziecka, uznał więc Boga izraelskiego za jedynego i prawdziwego.

Jedna czwarta Ewangelii zawiera opisy uzdrawiania, ponieważ uzdrawianie i wyrzucanie demonów były znakami obecności Królestwa Bożego za dni Jezusa na ziemi. Jezus nie tylko sam uzdrawiał i wyrzucał demony, ale też wysyłał uczniów, by robili to samo. Oczekiwał, że nie tylko tych Dwunastu, ale wszyscy jego uczniowie będą to robić. Powiedział do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. (…) Tym, którzy uwierzą, będą towarzyszyć takie znaki: w Moje imię będą wyrzucać złe duchy (…) Na chorych będą kłaść ręce i odzyskają zdrowie (…) Oni [uczniowie] zaś poszli i głosili wszędzie Dobrą Nowinę, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał ich słowa znakami, które im [słowom] towarzyszyły” (Mk 16,15-20). Jezus mówi: „Takie znaki będą towarzyszyć tym, którzy uwierzą” – czyli wszystkim chrześcijanom.

Dzieje Apostolskie są opisem tego, jak wypełniali oni polecenie Jezusa. Głosili i nauczali, a Jezus przez nich uzdrawiał chorych, a nawet wskrzeszał umarłych. Także apostoł Paweł doświadczał tego w swojej służbie. Podobnie autor Listu do Hebrajczyków mówi, że Bóg poręczył głoszone Słowo „przez znaki i cuda, różne dzieła mocy i przez udzielanie Ducha Świętego” (2,4).

Te obietnice nie są zarezerwowane dla jakichś szczególnych chrześcijan, ani też uzdrowienia nie były zarezerwowane dla jakiegoś okresu historii. Teksty autorów wczesnego okresu Kościoła świadczą, że Justyn Męczennik, Teofil z Antiochii, Ireneusz, Tertulian i Orygenes wiedzieli, co to jest Boże uzdrowienie przez wiarę w Jezusa. Wiedzieli, że uzdrawianie stanowiło normalny element działalności Kościoła. Na przykład, Ireneusz (130-200), biskup Lyonu, napisał: „Ci, którzy prawdziwie są jego uczniami, otrzymującymi od niego łaskę, dokonują w jego imieniu cudów według daru, jaki każdy od niego otrzymał, w celu wspierania dobrego zdrowia innych. Niektórzy, bowiem, bezsprzecznie i prawdziwie wyganiają diabły, tak, że ci, którzy w ten sposób zostają oczyszczeni ze złych duchów, często zarówno zaczynają wierzyć, jak i przyłączają się do kościoła. Inni posiadają wiedzę o rzeczach przyszłych: mają wizje i wyrażają prorocze wypowiedzi. Jeszcze inni uzdrawiają chorych, kładąc na nich ręce, a ci wracają do zdrowia. A co więcej, nawet umarli zostają wzbudzeni i pozostają wśród nas przez wiele lat.”

Inny teolog, Orygenes (185-254), tak się wyraził o chrześcijanach: „Wyganiają złe duchy i dokonują wielu wyleczeń, przepowiadają też niektóre wydarzenia (…) imię Jezusa (…) może usuwać choroby”.

Augustyn (354–430), którego chrześcijanie uważają za największego teologa pierwszych czterech stuleci, w swoim dziele Miasto Boże podaje, że „ nadal cuda są dokonywane w imieniu Chrystusa”. Był naocznym świadkiem przywrócenia wzroku ślepcowi w Mediolanie. Opisuje też uzdrowienie człowieka o imieniu Innocenty, u którego jakiś czas mieszkał. Był on leczony na owrzodzenia, których miał „wielką liczbę, zawile umieszczonych w odbytnicy”. „Przeszedł jedną bardzo bolesną operację. Obawiano się, że nie przeżyje kolejnej. Kiedy modlono się o niego, padł na ziemię, jakby go ktoś przewrócił, jęczał i łkał, dygocąc tak, że nie mógł mówić. Nadszedł dzień następnej operacji. Chirurdzy przybyli… okropne instrumenty są wyłożone… właściwa część ciała zostaje odsłonięta; chirurg z nożem w dłoni uporczywie wyszukuje wrzodów do wycięcia. Szuka wzrokiem, bada palcem, używa różnych sposobów. Znalazł doskonale zagojoną ranę. Żadne moje słowa nie są w stanie wyrazić radości, chwały i dziękczynienia dla miłosiernego i wszechmogącego Boga, jakie wylewały się z ust wszystkich, ze łzami i weselem. Tego się nie da opowiedzieć!”

Opisał też przypadek Innocentii, kobiety bogobojnej, znacznego rodu. Została uzdrowiona z nieuleczalnego raka piersi. Lekarz był ciekaw dowiedzieć się, jak wyzdrowiała. Kiedy powiedziała, że uzdrowił ją Jezus, odparł ze złością: „Sądziłem, że dokonam jakiegoś wielkiego odkrycia”. Kobieta, oburzona jego obojętnością, odparowała: „Czyż wyleczenie raka mogło być dla Chrystusa trudne, skoro wskrzesił kogoś, kto cztery dni był martwy?”

Augustyn wspomina jeszcze lekarza uzdrowionego z gośćca podczas aktu Chrztu, oraz starego komedianta, który także doznał uzdrowienia w czasie Chrztu, i to nie tylko z paraliżu, lecz również z przepukliny. Augustyn przyznaje, iż zna tak wiele nadzwyczajnych uzdrowień, że w jednym miejscu stwierdza: „Co mam zrobić? Tak bardzo ciąży na mnie obietnica ukończenia tego dzieła, że nie jestem w stanie zapisać wszystkich cudów, o jakich wiem. (…) Nawet teraz dzieje się wiele cudów, bo ten sam Bóg, który dokonał tych, o których czytamy, nadal je czyni, za pośrednictwem tego, kogo chce [użyć] i tak jak chce.”

Jak Bóg uzdrawia?

Dla ludzi, którzy u Boga szukają uzdrowienia, zazwyczaj odpowiedzią w tej sprawie może być metoda tak „głupia” – w oczach ludzkich – jak kiedyś błoto ze śliny Jezusa i prochu ziemi. Zwyczajne wykonanie polecenia: Idź i obmyj się w sadzawce Syloe, obdarzyło wzrokiem niewidomego od urodzenia, podobnie, jak później zadane proste pytanie: Czy wierzysz w Syna Człowieczego? – zmieniło jego życie.

Dlaczego posłuszeństwo Bogu i wiara w Jezusa wywołuje tak mocarne działanie Boga?Być może dlatego, że ciało nie może być uleczone bez udziału psychiki chorego, co już ok. 500 lat przed Chrystusem zauważył Sokrates: „Nie ma choroby ciała, która by nie miała nic wspólnego z psychiką”. Także Światowa Organizacja Zdrowia przy ONZ (WHO) swego czasu określiła zdrowie, jako stan dobrego samopoczucia zarówno psychicznego jak i fizycznego, a nie tylko nieobecność choroby, czy ułomności. „Choroba jest czymś więcej niż złym funkcjonowaniem organizmu lub też chorego narządu. Choroba jest zewnętrznym wyrazem odbywającej się głęboko w organizmie walki wewnętrznej.”

Nie każdy i nie zawsze musi zostać uzdrowiony

Bóg objawiony w Jezusie Chrystusie jest Stwórcą zainteresowanym całą naszą istotą, nie jedynie naszym zbawieniem w wymiarze duchowym. Kiedyś otrzymamy nowe, doskonałe ciało, ale dzisiaj, gdy Bóg uzdrawia w nadprzyrodzony sposób, odczuwamy przedsmak tej przyszłości, kiedy nastąpi ostateczne odkupienie naszych ciał (Rz 8,23).

Dobrze jednak wiedzieć, że nie każdy i nie zawsze musi zostać uzdrowiony. Nikt przecież z nas nie uniknie śmierci, bo ciała nasze systematycznie niszczeją. Niekiedy lepiej przygotować siebie lub kogoś na odejście z tej ziemi, niż uparcie modlić się o uzdrowienie.

Mimo wszystko, niech to nikogo nie zniechęca do modlitw o uzdrowienie. Im więcej ich się wznosi, tym więcej doznaje się uzdrowień. Ludzie, którzy nie otrzymali uzdrowienia poświadczają, jakim błogosławieństwem była dla nich sama modlitwa w ich intencji zanoszona z miłością i z wrażliwością.

Już i jeszcze nie

Pierwsi chrześcijanie umieli być narodem prawdziwie eschatologicznym. Zdawali sobie sprawę, że żyją jakby pomiędzy dwoma czasami, pomiędzy początkiem i dopełnieniem się końca. Przy Wieczerzy Pańskiej świętowali swój eschatologiczny byt, głosząc „śmierć Pana dopóki nie przyjdzie” (1 Kor 11,26). Znali już dostępne dla wszystkich Boże przebaczenie, ale wiedzieli, że jeszcze nie osiągnęli doskonałości (Flp 3,7-14). Zwycięstwo nad śmiercią już do nich należało (1 Kor 3,22), lecz ciągle jeszcze odbywały się pogrzeby (Flp 3,20-22). Już chodzili w Duchu, lecz ciągle jeszcze żyli w świecie, gdzie atakował ich grzech i szatan (Ga 5,16-26). Już zostali usprawiedliwieni i nie czekało ich potępienie (Rz 8,1), jednak wiedzieli, że mają stanąć przed Trybunałem Chrystusa (2 Kor 5,10). Z ostali oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, stali się uczestnikami Ducha Świętego, i zakosztowali Słowa Bożego oraz cudownych mocy wieku przyszłego (Hbr 6,4-5).

Po prostu byli ludem Bożym uwarunkowanym przez przyszłość. Doznawali błogosławieństw wieku przyszłego, żyli w świetle jego wartości, otrzymywali Królestwo niewzruszone (Hbr 12,28), ale odbywało się to w ramach uciążliwości codziennego życia na tym świecie. Dlatego też ramy teologiczne zrozumienia Nowego Testamentu można ująć tak:

●  Wiek przyszły jest rozpoczęty, ale jeszcze nie dopełniony.

● Śmierć Jezusa i zmartwychwstanie już się dokonały, ale oczekiwane jest Jego powtórne przyjście.

● Dostępny jest stan usprawiedliwienia przez wiarę, ale nie ma jeszcze całkowitej sprawiedliwości.

● Dostępny jest pokój z Bogiem, ale nie nastała jeszcze powszechna era pokoju.

● Działa Duch Święty potężnie, ale jeszcze nie w całej pełni.

● Dostępne jest Boże uzdrowienie, ale nie nastała jeszcze era bez choroby i śmierci.

Kluczem do zrozumienia Nowego Testamentu, a zwłaszcza służby i nauczania Jezusa – w tym posługi uzdrawiania – jest świadomość tego „paradoksu”. Królestwo Boga, czyli Boże panowanie, rozpoczęło się wraz z przyjściem Chrystusa. Poprzez nawrócenie zostaliśmy powołani do życia w Królestwie tutaj, oddając się pod panowanie Jezusa. A to oznacza poddanie się panowaniu wieku przyszłego, jego etyce, jego mocy oraz radosne urzeczywistnianie tego Królestwa w codziennym życiu. Dlatego, kiedy modlimy się „przyjdź Królestwo twoje”, modlimy się przede wszystkim o jego dopełnienie. Ponieważ wszystko to, co mamy w Chrystusie, czym Bóg nas łaskawie obdarował rozumieć należy w kategoriach: już korzystamy, ale jeszcze w pełni tego nie posiadamy.

Sprzymierzeńcy naszego zdrowia

Dobrze wiemy, że nasz organizm wymaga higieny. Wszak wyrażenie być zdrowym to w języku Nowego Testamentu higiano. Nasz życiowy osiołek dzielnie nas nosi przez to życie wbrew wszelkim przeciwnościom. Trzeba o niego dbać i to pod każdym względem – duchowym, psychicznym i fizycznym. Dobrze zatem orientować się, co naszej dobrej kondycji sprzyja, by nie narażać siebie na zbędne zagrożenia

●  Mechanizm obronny, immunologiczny

Bo Ty stworzyłeś nerki moje, ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie. Żadna kość moja nie była ukryta przed tobą, choć powstałem w ukryciu, utkany w głębiach ziemi. ( Ps 139,13-15)

●  Właściwa dieta

Potem rzekł Bóg: Oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na całej ziemi i wszelkie drzewa, których owoc ma w sobie nasienie: niech będzie dla was pokarmem! (Rdz 1,29)

I przemówił Pan do Mojżesza i do Aarona tymi słowy: Powiedzcie do synów izraelskich tak: Takie zwierzęta możecie jeść spośród wszelkich zwierząt, jakie są na ziemi: (…). ( Kpł 11,1-11)

●  Właściwy tryb życia

On zaś im polecił: Idźcie na pustkowie i trochę odpocznijcie. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet nie mieli czasu zjeść. (Mk 6,31)

●  Medycyna

Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany, i Demas. ( Kol 4,14)

Nie pij już tylko wody, ale używaj też trochę wina ze względu na żołądek i twoje częste niedomagania. ( 1 Tm 5,23)

●  Słowo Boże w nas

Synu mój, zwróć uwagę na moje słowa; nakłoń ucha do moich mów! Nie spuszczaj ich z oczu, zachowaj je w głębi serca, bo są życiem dla tych, którzy je znajdują, i lekarstwem dla całego ich ciała. Czujniej niż wszystkiego innego strzeż swego serca, bo z niego tryska źródło życia! (Prz 4,20-23)

●  Doznawanie odpuszczenia własnych grzechów

Błogosławiony ten, któremu odpuszczono występek, Którego grzech został zakryty! Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy, A w duchu jego nie ma obłudy! Gdy milczałem, schły kości moje od błagalnego wołania przez cały dzień. Bo we dnie i w nocy ciążyła na mnie ręka twoja, siła moja zanikła jak podczas upałów letnich. Grzech mój wyznałem tobie i winy mojej nie ukryłem. Rzekłem: Wyznam występki moje Panu; wtedy Ty odpuściłeś winę grzechu mego. ( Ps 32,1-5)

●  Obdarzanie bliźnich przebaczeniem

Powiadam wam: Wszystko, o cokolwiek byście się modlili i prosili, tylko wierzcie, że otrzymacie, a spełni się wam. A gdy stoicie i zanosicie modlitwy, odpuszczajcie, jeśli macie coś przeciwko komu, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze przewinienia. Bo jeśli wy nie odpuścicie, i Ojciec wasz, który jest w niebie, nie odpuści przewinień waszych. ( Mk 11,24-26)

Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło. Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi. Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni. ( 1 Kor 11,27-32)

●  Modlitwa wiary

Cierpi kto między wami? Niech się modli. Weseli się kto? Niech śpiewa pieśni. Choruje kto między wami? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pańskim. A modlitwa pełna wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone. ( Jk 5,13-15)

Zdrowy duch w zdrowym ciele

Na zakończenie warto przywołać łacińskie powiedzenie mens sana in corpore sano (zdrowy duch w zdrowym ciele). Człowiek pogodzony z Bogiem dzięki odkupieńczej ofierze Jezusa Chrystusa, może strawestować je sobie bardziej biblijnie: zdrowe ciało dzięki zdrowemu duchowi. „Wszystko przecież, co konieczne do życia i pobożności, Jego Boska moc dała nam w darze przez poznanie Tego, który powołał nas dzięki własnej chwale i doskonałości” (2 P 1,3).

●  Taki człowiek żyje w zgodzie ze swoim Panem, bo się nawrócił i przebaczono mu grzechy, czuje się prawdziwie wolny, rozpiera go miłość do Jezusa i codziennie też stara się, aby pozostawać w tym stanie.

●  Żyje w zgodzie z samym sobą, ze swoimi bliźnimi i środowiskiem.

●  Żyje w zgodzie ze swoim organizmem, bo wie, że to ziemskie mieszkanie bardzo mu się przydaje do wykonywania woli Bożej za jego dni. Dlatego ceni umiar we wszystkim. Jeśli jest zmęczony – to wie, że najzdrowszy jest sen, jeśli się wyspał, to wie, że trzeba wstać, a najwartościowsze lekarstwa – to wysiłek i ruch.

●  Żyje w zgodzie ze swoimi bliźnimi, dlatego gniew i złość opanowuje rozumem, krzywdy i urazy wrzuca do oceanu zapomnienia. Jeśli to od niego zależy, stara się mieć pokój ze wszystkimi ludźmi.

●  W tej determinacji codziennie pozwala się wspierać Słowu Bożemu i Duchowi Świętemu. Dlatego jest szczęśliwy w Jezusie – mimo wszystko i niezależnie od tego, jak się czuje i ile ma lat.