Przystępując do dalszego omawiania darów Ducha Świętego, chciałbym na moment zatrzymać się nad nauką apostoła Pawła zapisaną w 1 Liście do Koryntian rozdział 12, wersety od 4 do 7:

w. 4 A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam,

w. 5  I różne są posługi, lecz Pan ten sam,

w. 6  I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich,

w. 7  A w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi.

Proszę zwrócić uwagę na zakres działania Ducha Świętego w Kościele Pana Jezusa. Praca Ducha Świętego nie zamyka się tylko w obdarowaniu darami, na co szczególnie zwracamy uwagę. Działanie darów jest bardzo medialne, widoczne, budujące naszego wewnętrznego duchowego człowieka. Umożliwiają one bezpośrednie odbieranie Bożego kierownictwa, poznawanie woli Bożej w danym czasie i w danej sytuacji. Jednak apostoł Paweł ujmuje pracę Ducha Świętego w trzech podstawowych zakresach:

• Pierwszy zakres pracy to obdarowanie darami, które są przedmiotem naszego rozważania.
• Drugi zakres pracy (działania) wynika z wiersza 5: I różne są posługi, lecz Pan ten sam. Werset ten wskazuje na potężną pracę, jaką wykonuje Duch Święty w Kościele ustanawiając służby, Boży porządek, budując Boże Królestwo, do którego zostaliśmy powołani. W Liście do Efezjan 4,11-12 czytamy:  I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego. Duch Święty dokładnie w taki sam sposób w jaki wyposaża darami, powołuje też do pełnienia odpowiedniej służby. Nie można powoływać odpowiedzialnych braci bez zapoznania się z wolą Bożą, bez otrzymania zgody od Pana Boga, od którego jest uzależnione przyszłe błogosławieństwo lub jego brak. To Duch Święty rozwija pracę ewangelizacyjną i duszpasterską, pod warunkiem posłuszeństwa Ewangelii zgodnie z jej przesłaniem dotyczącym niezmiennej świętości i posłuszeństwa.
• Trzeci zakres Bożego działania nakreślony został w wersecie 6: I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. Ten zakres Bożego działania obejmuje wszystkich napełnionych Duchem Świętym, gotowych do pracy na rzecz Pana, otrzymujących od Boga „talenty”. Tą prawdę objawia nam Słowo Boże w Liście do Efezjan 4,16:  z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości. Boże działanie podporządkowane i kierowane Duchem Świętym stwarza możliwość utrzymania osobistej społeczności z Bogiem, wlewając pewność zbawienia i wskazując na miejsce każdego brata i siostry w Zborze. Tylko w Bożym namaszczeniu jesteśmy zdolni do wypełnienia całej woli Ojca.

Siódmy werset niejako podsumowuje wymienione wyżej zakresy działania Ducha Świętego: A w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi. Jest tu objawiona pełnia działania i kształtowania Kościoła Duchem Świętym poprzez Boże prowadzenie objawiające się w darach, służbach i działaniu. Nie mamy prawa w tym przypadku nic dodać i niczego ująć. Odrywając jeden zakres kierownictwa Ducha Świętego od pozostałych wypaczone zostaje Boże spojrzenie, przez co ludzie nie mogą też pojąć duchowego prowadzenia. Jeżeli ktoś nie przyjmuje któregokolwiek zakresu kierownictwa Ducha Świętego opisanego w Bożym Słowie, wchodzi w spór z Bogiem sprzeciwiając się i zasmucając Ducha Świętego:

A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia (Efez. 4,30)

A wszystko niech się odbywa godnie i w porządku (I Kor. 14,40).

Po tej krótkiej analizie sposobów działania Ducha Świętego, powróćmy do dalszego omawiania Jego darów.

IV. Dar uzdrawiania

Dar uzdrawiania jest darem Ducha Świętego pochodzącym prosto z nieba i nie mającym nic wspólnego z medycyną. Jest to dar, którego w tym schorowanym świecie szczególnie potrzebujemy. Jak wielu ludzi cierpi dziś z powodu różnorakich chorób a medycyna rozkłada bezradnie ręce! Współczucie i miłość chrześcijańska oraz szczególna wrażliwość powinna pobudzać w dzisiejszych czasach dzieci Boże do ustawicznego bojowania o ten dar.

Dar uzdrawiania ma także wspaniałą moc ewangelizacji. Odpowiada on na potrzeby ducha i ciała, wprowadza w głębokie uwielbienie Pana Jezusa dając życie, zdrowie i eliminując cierpienia. Słudzy Boży są używani do pracy w darze uzdrawiania, ale z całą stanowczością należy podkreślać, że uzdrawiają nie ludzie lecz sam Pan Jezus używając człowieka jako swojego narzędzia w Duchu Świętym.

Pierwszy Kościół bardzo dobrze rozumiał tę potrzebę, dlatego też trwał w modlitwach, prosząc Boga o Jego działanie w służbie uzdrowienia: Gdy Ty wyciągasz rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna twego, Jezusa. A gdy skończyli modlitwę, za trzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i głosili z odwagą Słowo Boże (Dz. 4,30-31).

A oto inne wspaniałe przykłady działania tego daru w życiu apostołów:

1. Apostoła Piotra: tak iż nawet na ulice wynoszono chorych i kładziono na noszach i łożach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra mógł paść na którego z nich (Dz. 5,15);

2. Apostoła Pawła: tak iż nawet chustki lub przepaski, które dotknęły skóry jego, zanoszono do chorych i ustępowały od nich choroby, a złe duchy wychodziły (Dz. 19,12).

Najmocniejszym rodzajem uzdrowienia jest uzdrowienie natychmiastowe, które bardzo widocznie pokazuje moc i siłę Ducha Świętego ale są też uzdrowienia, które zatrzymują chorobę i doprowadzają do pełnego, choć stopniowego uzdrowienia. Zarówno pierwszy jak i drugi rodzaj uzdrowienia dokonuje Pan Jezus. Dar uzdrawiania ma to do siebie, że nie tylko usuwa chorobę, ale też bardzo często i jej przyczynę.

Przy okazji zobaczmy, jakie mogą być przyczyny chorób:

1. Przestąpienie prawa Bożego:

a) grzech: uciekajcie przed wszeteczeństwem. Wszelki grzech, jakiego człowiek się dopuszcza, jest poza ciałem; ale kto się wszeteczeństwa dopuszcza, ten grzeszy przeciwko własnemu ciału (I Kor. 6,18); przykładem mogą być choroby weneryczne,

b) niegodne spożywanie Wieczerzy Pańskiej: Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije. Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło (I Kor. 11,29-30).

2. Przestąpienie praw natury:

a) niewłaściwe odżywianie się,

b) niewłaściwe ubieranie się,

c) niewłaściwy tryb życia.

3. Bezpośrednio od złego ducha: I wypędzał demona, który był niemy. A gdy demon wyszedł, niemy przemówił. I tłum zdumiał się (Łuk. 11,14).

4. Wypełnienie się Prawa Bożego związanego z odejściem z tej ziemi: Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju. Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się (Job. 14,1-2).

5. W celu objawienia się chwały Bożej: I zapytali go uczniowie jego, mówiąc: Mistrzu, kto zgrzeszył, on czy rodzice jego, że się ślepym urodził? Odpowiedział Jezus: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, lecz aby się na nim objawiły dzieła Boże (Jan 9,2-3).

Bardzo często w uzdrowieniu Bóg leczy nie tylko nasze ciało, ale też i ducha. Niejednokrotnie następuje też wyzwolenie z sideł szatańskich. Dar uzdrawiania działa w autorytecie imienia Pana Jezusa i wprowadza w głębokie uwielbienie Pana Boga. Uzdrowienie działa wspólnie z wiarą, w modlitwie, w mocy Ducha Świętego. Boża miłość przewidziała też możliwość skorzystania z uzdrowienia nie tyko przez dar uzdrawiania ale też dzięki modlitwie indywidualnej i zboru. Uzdrowienie następuje wówczas na podstawie wiary przychodzących przed Boży tron, poprzez namaszczenie olejem w imieniu Pańskim i włożenie rąk starszych. Trudno w Bożym uzdrowieniu wyznaczać jakiekolwiek granice, gdyż nasz Bóg jest suwerenny w swoim działaniu.

Dar uzdrawiania przejawiający się podczas pracy ewangelizacyjnej ma wspaniałą moc przekonywania i wskazywania na ułaskawienie, które otrzymujemy w imieniu Pana Jezusa. Działający dar nie tylko objawia moc Bożą ale też wprowadza w cudowne doświadczanie skutków działania w postaci otrzymanego zdrowia, uwolnienia i rozwiązania.

V. Dar czynienia cudów

Dar czynienia cudów zawsze przynosi chwałę dla żywego Boga i otwiera ludziom oczy na Boże działanie, przybliżając im łaskę zbawienia. Boże cuda zawsze są spójne ze Słowem Bożym, Jego władzą i mocą. Dar ten uwiarygodnia fakt, że Jezus był i jest prawdziwym Mesjaszem dla narodu Izraelskiego i Zbawicielem wszystkich wierzących w Niego. Cytuję: O Jego wielkości świadczyły też cuda, których dokonywał. Dar czynienia cudów jest szczególnym i nadprzyrodzonym darem. Człowiek, który został uzdrowiony może czasami sobie wytłumaczyć, że to był tylko jakiś zbieg okoliczności ale w przypadku cudów raczej trudno jest o takie stwierdzenie. Przyjrzyjmy się kilku cudom opisanym w Biblii:

1. Przejście suchą nogą przez Jordan: I gdy niosący Skrzynię doszli do Jordanu, a nogi kapłanów niosących Skrzynię zanurzyły się w przybrzeżnej wodzie - Jordan bowiem przez cały okres żniwa występuje z brzegów - wody zatrzymały się: płynące z góry stanęły jak jeden wał w znacznej odległości od miasta Adam, położonego w bok od Zartan, a płynące w kierunku morza stepowego, Morza Słonego, znikły zupełnie i lud przeprawił się naprzeciw Jerycha. Kapłani niosący Skrzynię Przymierza Pana stanęli pewnie na suchym gruncie pośrodku Jordanu, a cały Izrael przeprawiał się po suchej ziemi, aż wreszcie cały naród zakończył przeprawę przez Jordan (Joz. 3,15-17).

2. Siekiera wypływająca z wody: Wtedy rzekł mąż Boży: Gdzie wpadła? A gdy on pokazał mu miejsce, uciął kij i rzucił go tam, i sprawił, że siekiera wypłynęła (II Król. 6,6).

3. Cudowne rozmnożenie chlebów: A On wziął owe pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił, łamał chleby i dawał uczniom, aby kładli przed nimi; i owe dwie ryby rozdzielił między wszystkich. (…) A było tych, którzy jedli chleby, pięć tysięcy mężów (Mar. 6,41,44).

4. Utrata wzroku przez Elymasa: Oto teraz ręka Pańska na tobie, i będziesz ślepy, i do pewnego czasu nie ujrzysz słońca. I natychmiast ogarnęły go mrok i ciemność, a chodząc wokoło, szukał, kto by go prowadził za rękę. Wtedy prokonsul, ujrzawszy, co się stało, uwierzył, będąc pod wrażeniem nauki Pańskiej (Dz. 13,11).

Czym się różni dar czynienia cudów od daru uzdrawiania? Dar uzdrawiania działa równolegle i zgodnie z prawami natury, przywracając zdrowie, które otrzymaliśmy w czasie stworzenia człowieka a dar czynienia cudów działać może wbrew prawom natury, co potwierdzają przytoczone wyżej przykłady: wstrzymanie biegu Jordanu, wypływająca siekiera, pięć chlebów, którymi nasyciło się pięć tysięcy mężczyzn, utrata mowy przez przeciwnika drogi Bożej.

Zwróćmy też uwagę na kilka cudów, których sami doświadczamy na drodze prowadzącej do zbawienia, a są to m.in.: przebaczenie grzechów, uwolnienie z nałogów, przeżycie nowo narodzenia, chrzest Duchem Świętym, itp. Bóg pragnie, aby Jego cuda towarzyszyły Jego pracownikom podczas budowy Kościoła Pana Jezusa, stąd zostawia wspaniałą obietnicę zapisaną w Ewangelii Jana: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca (Jan 14,12). Cuda dokonywane są na podstawie wiary, zgodnie z nauką Biblii lub posiadanego daru czynienia cudów. Dary te służą ku przynoszeniu chwały Bogu i są dla ludzi niezbawionych dobitnym świadectwem potwierdzającym Bożą wolę i moc w dziele ułaskawienia.

Oczywiście nie każdy cud można określić mianem Bożego działania. Pan Jezus wyczula nas w tym temacie: Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą wielkie znaki i cuda, aby, o ile można, zwieść i wybranych (Mat. 24,24). Dokonany cud nie przynoszący chwały Bogu, wypływający z nieczystego działania, niezgodnego z Ewangelią lub pod wpływem „dziwnej mocy”, jest cudem mającym za zadanie odprowadzić człowieka od Boga, wprowadzić w stan niewiary pozbawiając pokoju w sercu, a w konsekwencji spowodować utratę zbawienia. Taką próbę manipulacji diabelskiej możemy zauważyć w Egipcie. Oto mąż Boży Mojżesz, w celu udowodnienia prawdziwości swego posłannictwa, zgodnie z Bożym poleceniem dokonuje cudów. I proszę zauważyć, że czarownicy faraona również do pewnego momentu czynili podobne rzeczy przy użyciu czarów. Lecz Boża moc jest ponad wszystkim i dlatego laska Aarona pożarła laski czarowników: Przyszedł więc Mojżesz z Aaronem do faraona i uczynili tak, jak rozkazał Pan. Aaron rzucił laskę swoją przed faraonem i jego sługami, a ona zamieniła się w węża. Wtedy także faraon wezwał mędrców i czarowników, a czarownicy egipscy uczynili to samo czarami swoimi. Każdy z nich rzucił laskę swoją i zamieniły się w węże. Ale laska Aarona połknęła laski ich (II Mojż. 7,10-12).

Jest jeszcze jedna ciekawa rzecz, którą możemy zauważyć w nauczaniu Biblii a dotyczącą daru czynienia cudów. Mianowicie taką: są cuda, które w Jezusie prowadzą ku zbawieniu i cuda które staną się podstawą do osądzenia. Pan Jezus wymienia pewne miejscowości, w których dokonały się wielkie cuda i wskazuje na fakt osądzenia tych ludzi ponieważ, mimo tego, że byli świadkami Bożego działania, nie nawrócili się do Pana Boga: Biada tobie, Chorazynie, biada tobie, Betsaido; bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się te cuda, które u was się stały, dawno by w worze i popiele pokutowały. Ale powiadam wam: Lżej będzie Tyrowi i Sydonowi w dniu sądu aniżeli wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba wywyższone będziesz? Aż do piekła zostaniesz strącone, bo gdyby się w Sodomie dokonały te cuda, które się stały u ciebie, stałaby jeszcze po dzień dzisiejszy. Ale powiadam wam: Lżej będzie ziemi sodomskiej w dniu sądu aniżeli tobie (Mat. 11,21-24).

Podsumowując, cud Boży służy uwielbieniu Boga, wprowadza człowieka w bezpośrednie przeżywanie mocy Ducha Świętego i otwiera oczy na autorytet Pana Jezusa. Dar czynienia cudów stanowi szczególne wyposażenie Bożych sług i umożliwia przeżywanie Bożej łaski w mocy.

Dary uzdrawiania czy czynienia cudów są bardzo istotne, lecz istnieje jedno niebezpieczeństwo, które można nazwać: ciągłym poszukiwaniem doznań i przeżyć emocjonalnych. Boże działanie nie jest zaspokojeniem naszej próżności. Przykład Heroda potwierdza tą prawdę Biblii: Herod tedy, ujrzawszy Jezusa, bardzo się ucieszył, gdyż od dłuższego już czasu pragnął go zobaczyć, ponieważ słyszał o nim i spodziewał się ujrzeć jakiś cud przez niego dokonany (Łuk. 23,8). Pan Jezus nie zaspokoił jak widzimy jego próżności i nie czynił cudów „na zawołanie”. Zobaczmy kolejne przykłady: I rzekł do nich: Zapewne powiecie mi owo przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie. Dokonaj także tutaj, w ojczyźnie swojej, tych wielkich rzeczy, które, jak słyszeliśmy, wydarzyły się w Kafarnaum (Łuk. 4,23); I rzekł do nich: Zapewne powiecie mi owo przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie. Dokonaj także tutaj, w ojczyźnie swojej, tych wielkich rzeczy, które, jak słyszeliśmy, wydarzyły się w Kafarnaum (Łuk. 4,23).

Dlatego też apostoł Paweł wskazuje na to, co jest najważniejsze: Podczas gdy Żydzi znaków się domagają, a Grecy mądrości poszukują,  my zwiastujemy Chrystusa ukrzyżowanego, dla Żydów wprawdzie zgorszenie, a dla pogan głupstwo, natomiast dla powołanych - i Żydów, i Greków, zwiastujemy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą (I Kor. 1,22-24).

Trwajmy w oczekiwaniu na Boże działanie i nie bierzmy sprawy w swoje ręce, a Pan zgodnie ze swoją wolą dokona w naszym życiu to, co będzie uważał za słuszne. To Jezus wie co jest dla nas najlepsze i to On prowadzi swój lud zgodnie ze swoim planem, co też potwierdza nam List od Rzymian 8,28:  A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani.

A za to wszystko niech płynie chwała naszemu Panu Bogu!

c.d.n.

Czytaj część 1