Czy czas mój upływa jak wód błogi nurt,

Czy żałość mnie w kleszczach swych ma,

Cokolwiek mi dasz, ja pokornie chcę rzec,

Dusza ma, dusza ma w Tobie trwa! (przekład: Tula Gray)

Gdy wielki pożar spustoszył Chicago 8 października 1871, Horatio Spafford, znany w mieście prawnik, który zainwestował większość swojego majątku w nieruchomości, stracił w ogniu prawie wszystko, co posiadał. Zaledwie kilka miesięcy później jego jedyny syn, Horatio junior, zmarł na szkarlatynę w wieku zaledwie czterech lat.

W 1873, Spafford postanowił, że jego rodzinna powinna spędzić wakacje w Europie. Wiedząc, że jego przyjaciel D. L. Moody wybiera się do Anglii jesienią, zdecydował się wysłać właśnie tam swoją żonę Annę i cztery córki: Annie, Maggie, Bessie i Tanettę.

21 listopada 1873, gdy rodzina Spafforda przemierzała Atlantyk parowcem Ville du Havre, doszło do kolizji z innym okrętem w wyniku której zginęło dwieście dwadzieścia sześć osób, w tym wszystkie córki Spafforda. Żona Anna, jako jedyna z rodziny przeżyła tragedię i zaraz po przyjeździe do Anglii, wysłała do męża telegram zaczynający się od słów: "Saved alone." (pol. “Jedyna ocalałam”).

Spafford natychmiast wypłynął do Anglii po żonę i tak się złożyło, że przepływał w pobliżu miejsca, w którym zginęły jego pozostałe dzieci. Bertha, córka, która przyszła na świat po całej tej tragedii, twierdzi, że to właśnie wtedy powstała pieśń It Is Well with My Soul (pol. “Dusza ma w Tobie trwa”).

Tłumaczenie fragmentu artykułu z Wikpiedia

Polski tekst hymnu oraz więcej informacji o jego powstaniu: tutaj