A niech każdy człowiek będzie skory do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu. Bo gniew człowieka nie czyni tego, co jest sprawiedliwe u Boga. Jk 1,19-21

Gniew jest jednym z najbardziej niszczycielskich grzechów w życiu ludzi. Gniew wywołuje niekontrolowane napady złości i furii, nieobliczalne w swej konsekwencji. To gniew prowadzi do wojen, zbrodni i innych nieszczęść. Gniew obnaża ludzką naturę. Człowiek potrafi być długo spokojny i miły, lecz gdy napadnie go atak gniewu, przemienia się w osobnika brutalnego i bezwzględnego. Gniew jest ojcem morderstwa, za którym stoi diabeł o którym powiedziano że jest „mężobójcą od początku i w prawdzie nie wytrwał, ...” (J 8,44).

Gniew doprowadził Kaina do zabicia brata, Abla (1 M 4,4-7).

W gniewie z powodu utraconego błogosławieństwo Ezaw planował zabicie Jakuba (1 M 27,41-45).

Symeon i Lewi w gniewie dopuścili się zbrodni na mężach w Sychem, za co zostali pozbawieni Bożego błogosławieństwa. „Symeon i Lewi to bracia; miecze ich są narzędziami gwałtu (...) Bo w gniewie zabili mężów. A w swawoli okaleczyli woły. Przeklęty ich gniew, bo jest gwałtowny, i zapalczywość ich, bo jest sroga.” 1M 49,5-7.

W gniewie na bałwochwalstwo Izraela Mojżesz rozbił tablice z Dziesięcioma Przykazaniami, które otrzymał od Boga 2 M 32,19.

W gniewie Mojżesz uderzył w Skałę zamiast mówić do niej (4 M 20,7-13), za co nie wszedł do Ziemi Obiecanej.

Saul z zawiści popadał w wielki gniew na Dawida gdy był trapiony przez złego ducha (l Sa 18,7-12).

W gniewie przywódcy religijni ukamienowali Szczepana za to, że obnażył ich obłudę (Dz 7,52-58).

Saul dyszał gniewem i chęcią zbrodni na wierzących w Pana Jezusa (Dz 9,1-2). Gniew tak jak pycha, zazdrość i inne należą do owoców starej natury człowieka (Ga 5,19-20). Boży nakaz, „Ale teraz odrzućcie i wy to wszystko, gniew, zapalczywość, złość...” (Kol 3,8).

„Nie gniewaj się na niegodziwych, (...) Zdaj się w milczeniu na Pana... Nie gniewaj się na tego, któremu się szczęści, (...) Zaprzestań gniewu i zaniechaj zapalczywości! Nie gniewaj się, gdyż to wiedzie do złego...” (Ps 37,1,7,8).

„Człowiek nierychły do gniewu jest bardzo roztropny, lecz porywczy pomnaża swoją głupotę.” (Prz 14,29).

„Nie bądź w swym duchu porywczy do gniewu, bo gniew mieszka w piersi głupców.” (Kzn 7,9).

Pan Jezus powiedział, „A ja wam powiadam iż każdy kto się gniewa na brata swego pójdzie pod sąd.” (Mt 5,22).

Apostoł Paweł nakazuje, „Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym, Nie dawajcie diabłu przystępu.” (Ef 4,26-27).

Gniew Boży

Gniew Boży jest o wiele większy i potężniejszy od ludzkiego. „Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi, którzy przez nieprawość tłumią prawdę.” (Rz 1,18).

„I popadły w gniew narody, lecz i twój gniew rozgorzał, i nastał czas sądu nad umarłymi, i oddawanie zapłaty sługom twoim i prorokom i świętym, i tym, którzy się boją imienia twego, małym i wielkim, ...” (Obj 11,18).

Biblia wielokrotnie wspomina o Bożym gniewie nad ludźmi, którzy są nieposłuszni Słowu Bożemu. Pan zapłonął gniewem na Izraela z powodu grzechu (4 M 11,1,10; 12,9; 32,10,13; 5 M 9,7-8). Pomimo, że gniew Pana jest straszny to jednak Pan jest „miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność.” (2 M 34,6).

„Pan nierychły do gniewu i bardzo łaskawy przebacza winę i występek, choć nie pozostawia bez kary.” (4 M 14,18 por. Ps 86,15; 103,9-10).

Psalmista prosi, „Panie nie karć mnie w gniewie swoim, I w zapalczywości swojej nie karz mnie!” (Ps 6,2).

„Nie odtrącaj w gniewie sługi swego!” (Ps 27,10).

Słowo Boże mówi, „Bo tylko chwilę trwa gniew jego, ale życzliwość jego całe życie.” Ps 30,6; por. Iz 12,1-2; Ps 85,2-4;

Straszne jest gdy Bóg się gniewa: „Przysiągłem w gniewie swoim: Nie wejdą do odpocznienia mego.” (Ps 95,11 por. Hbr 4, 1n).

„Umartwiajcie tedy to, co w waszych członkach jest ziemskiego, wszeteczeństwo, nieczystość, namiętność, złą pożądliwość i chciwość, która jest bałwochwalstwem, z powodu których przychodzi gniew Boży na synów opornych.” (Kol 3,5-6).

Te powyższe grzechy są przyczyną gniewu Pana, który spada na ludzi, lecz największym i najcięższym grzechem, przyczyną wszystkich innych grzechów jest grzech odrzucenia Syna Bożego. Czytamy. „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim.” J 3,36

Bóg jest cierpliwy wobec ludzi, ale pokazuje z jednej strony swoją niepojętą łaskę, a z drugiej strony swoją świętość i sprawiedliwość. „A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia przeznaczone na zagładę, A uczynił tak, aby objawić bogactwo chwały swojej nad naczyniami zmiłowania, które uprzednio przygotował ku chwale. Takimi naczyniami jesteśmy i my, których powołał, ...” (Rz 9,22-24 por. 1 Tes 5,9).

W obliczu zbliżającego się dnia gniewu Bożego powinniśmy żyć w bojaźni i pokorze przed naszym Panem (1 Tes 1,10; Obj 6,16-17).

Bibliografia:

1. Notatki biblijne autora

2. W. Barclay, Ważniejsze Słowa Nowego Testamentu, Słowo Prawdy 1988 r.

3. B. Graham, Siedem głównych grzechów, Słowo Prawdy, 1962