Wstęp

 Czy zastanowiło cię kiedykolwiek, dlaczego naród żydowski został rozproszony wśród narodów świata trwalej niż jakikolwiek inny lud? Dlaczego antysemityzm na przestrzeni dziejów nie przestaje wciąż na nowo podnosić swojej szpetnej głowy? Dlaczego w czasie drugiej wojny światowej Żydzi byli dla nazistów (Holocaust) szczególnym celem? Dlaczego ostali się jako naród mimo licznych prześladowań, jakich doznali? Dlaczego są tak mocno przywiązani do ziemi, którą obecnie zajmują na Bliskim Wschodzie? Dlaczego współczesne państwo izraelskie, mimo że zajmuje mały obszar, nieustannie koncentruje na sobie uwagę świata?

Odpowiedzią na powyższe pytania jest kilka podstawowych faktów dotyczących narodu izraelskiego. Znajomość ich jest niezbędna, jeżeli chcemy zrozumieć nie tylko przyczyny wspomnianych powyżej zjawisk, ale również Boży plan i cel historii.

1. Izrael ma szczególną więź z Bogiem

Pierwszym faktem jest to, że Izrael ma szczególną relację z Bogiem. Bardzo wcześnie w historii Izraela Bóg nawiązał z tym narodem więź, jaką nie miał przywileju cieszyć się żaden inny naród. Mojżesz wypowiedział się o niej następująco:

„Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością” (5 M 7,6; zob. 10,15; 14,2).

„Pan zaś oświadczył dzisiaj co do ciebie, że jako lud będziesz wyłączną jego własnością, (...) i że wywyższy cię ponad wszystkie narody, które stworzył, ku chwale, sławie i chlubie, i że będziesz świętym ludom Pana, Boga twego, jak powiedział” (5 M 26,18.19).

Ta wyjątkowa relacja obejmowała szereg szczególnych przywilejów. Po pierwsze, oznaczała adopcję Izraela jako pierworodnego syna (2 M 4,22.23; Rz 9,4). Po drugie, Izraelowi dane było usłyszeć głos Boga na Górze Synaj (5 M 4,10.12.32.33). Po trzecie, Izrael widział obłok chwały Bożej i cieszył się szczególną więzią z Nim (2 M 24,16.17; 40,34-38; 5 M 4,36; 1 Kri 8,10.11; Rz 9,4). Po czwarte, Bóg zawarł z Izraelem kilka przymierzy, których nigdy nie zawarł z żadnym innym narodem (Rz 9,4). Po piąte, Bóg nadał Prawo Mojżeszowe (Zakon) wyłącznie Izraelowi (5 M 4,5.6.8.13; Ps 147,19.20; Rz 9,4). Po szóste, jedynie Izrael miał budowle sakralne (Namiot Zgromadzenia i Świątynię), które Bóg zamieszkiwał w szczególnym sensie, oraz ustanowione przez Boga kapłaństwo i system ofiarny (2 M 25,8.9; 29,43-46; 1 Krl 6,11-14.17; Rz 9,4; Hbr 9,1-10). Po

siódme, Bóg darował Izraelowi obietnice, których nie dał żadnemu innemu narodowi (5 M 1,11; 63; 12,20; 15,6; 19,8; 26,18,28; Rz 9,4). Po ósme, Izrael miał wyjątkowy, bezpośredni dostęp do Boga (5 M 4,7). Po dziewiąte, Bóg interweniował w historii w niezrównany, ponad naturalny sposób, aby wyzwolić Izraela z niewoli w Egipcie (5 M 4,32,34). Po dziesiąte, Bóg darował Izraelowi ziemię kananejską na wieczne posiadanie (1 M 12,7; 13,14-15; 15,18-21; 17,8). Po jedenaste, Bóg uczynił ziemię Izraela i jego stolicę (Jerozolimę) świętą i wyjątkową, gdyż zamieszkał tam w szczególnym sensie (Ne 11,1; Za 2,10-12; Obj 11,2).

Należy zwrócić uwagę, że Bóg ustanowił tę wyjątkową więź z Izraelem na wieki. Pragnął, aby była ona stała. Król Dawid ogłosił:

„A który lud jest jak twój, jak Izrael, jedyny naród na ziemi, dla którego Bóg wyruszył, by go sobie wykupić jako lud, aby mu nadać imię i dokonać dla nich tych wielkich i strasznych rzeczy, wypędzając narody i ich bogów sprzed twojego ludu, który sobie wykupiłeś z Egiptu. I ustanowiłeś sobie swój lud izraelski jako swój lud na wieki, a Ty, Panie, jesteś ich Bogiem” (2 Sa 7,23-24).

2. Istnieje jedyna w sensie rodzaju przyczyna tej szczególnej więzi między Bogiem i Izraelem

Drugim faktem jest to, że istnieje jedyna w swoim rodzaju przyczyna tej szczególnej więzi między Bogiem i Izraelem. Bóg nie dlatego wybrał Izraelitów jako swój szczególny lud, że byli lepsi od jakiegokolwiek innego narodu. Wcale nie byli lepsi. Byli potomkami Adama i Ewy tak jak inni ludzie. Narodzili się więc ze skażoną ludzką naturą i taką samą tendencją do buntowania się przeciw Bogu, jak poganie. Nawet Dawid, wielki król izraelski, wyznał, że został zrodzony w przewinieniu i w grzechu poczęła go matka (Ps 51,7). Mojżesz wielokrotnie ostrzegał naród izraelski przed odchodzeniem od Boga i Jego dróg, i mówił:

„Nie dlatego, że jesteście liczniejsi niż wszystkie inne ludy, przylgnął Pan do was i was wybrał, gdyż jesteście najmniej liczni ze wszystkich ludów” (5 M 7,7).

Skoro Bóg nie wybrał Izraelitów, bo byli lepsi od innych narodów, to dlaczego chciał zawrzeć z nimi tę szczególną więź? Według Pisma Świętego powód był następujący: na podstawie swojej suwerennej woli Bóg uczynił dwie szczególne rzeczy z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem - przodkami Izraela (Rz 11,28). Po pierwsze, obdarzył ich szczególną miłością (5 M 4,37; 10,15); i po drugie, zawarł z nimi szczególne przymierze, tzw. Przymierze Abrahamowe (5 M 7,7-9).

Bóg wybrał naród izraelski nie dlatego, że był on lepszy od innych, ale z powodu dwóch szczególnych rzeczy, które uczynił zgodnie ze swoją suwerenną wolą. Fakt ten wydaje się wskazywać, że miał również dla tego narodu suwerenny cel.

3. Bóg miał szczególny cel dla narodu izraelskiego

 Trzecim faktem jest to, że Bóg miał szczególny cel dla Izraela. Świadczą o tym co najmniej dwie rzeczy. Po pierwsze, Bóg oznajmił, że stworzył Izraela dla swojej chwały (Iz 43,1 a.7). Słowo chwała odnosi się do tego, co wzbudza głęboki podziw, domaga się uznania lub daje komuś wpływ na innych. A zatem to Boże oświadczenie wskazuje, że poprzez Izraela Bóg zamierzał w szczególny sposób wzbudzić dla siebie podziw na świecie, zyskać uznanie i zdobyć wpływ na życie ludzi, których stworzył.

Po drugie, kiedy Pan Bóg ustanowił przymierze z Abrahamem, to nie tylko obiecał, że z fizycznych potomków Abrahama (1 M 12,2) uczyni wielki naród (Izrael), ale również przysiągł, że wszystkie narody ziemi będą przez niego błogosławione (1 M 12,3; 22,18; 28,14). W ten sposób Bóg wskazał, że pragnie, aby Izrael stał się szczególnym przekazicielem Bożego błogosławieństwa dla całego świata. W jaki sposób Bóg błogosławi świat poprzez Izraela, objawia się w swej chwale i realizuje swój wyjątkowy zamysł wobec tego narodu? Po pierwsze, poprzez swoje postępowanie z Izraelem na przestrzeni dziejów. W początkowym okresie istnienia Izraela Mojżesz obiecał Izraelitom, że jeżeli będą zważać na Boże Słowo i będą Bogu posłuszni, to Pan Bóg uczyni dla nich następujące rzeczy:

„Pan, Bóg twój, wywyższy cię ponad wszystkie narody ziemi (...) Powali Pan twoich nieprzyjaciół, którzy powstają przeciwko tobie; jedną drogą wyjdą przeciwko tobie, a siedmioma drogami uciekać będą przed tobą (...) I uczyni cię Pan głową, a nie ogonem, i będziesz zawsze tylko na górze, a nigdy nie będziesz na dole” (5 M 28,1.7.13).

Mojżesz ostrzegł również, że jeżeli Izraelici odrzucą Boże Słowo i okażą się Bogu nieposłuszni (5 M 28,15), wtedy spadną na nich następujące nieszczęścia:

„Rzuci Pan na ciebie klątwę, zamieszanie i niepowodzenie w każdym przedsięwzięciu twoich rąk, które podejmiesz (...) Będziesz służył twoim nieprzyjaciołom, których Pan ześle na ciebie (...) I rozproszy cię Pan pomiędzy wszystkie ludy od krańca po kraniec ziemi (...) Ale i u tych narodów nie będziesz miał wytchnienia i nie będzie odpoczynku dla stopy twojej nogi, lecz Pan da ci tam serce zatrwożone, oczy przygasłe i duszę zbolałą. Życie twoje będzie ustawicznie zagrożone i lękać się będziesz nocą i dniem, i nie będziesz pewny swego życia” (5 M 28,20.48.64-66).

Rezultat ubłogosławienia Izraela przez Boga bardziej niż inne narody - w zamian za zważanie na Słowo Boże i posłuszeństwo - ma być następujący: „I ujrzą wszystkie ludy ziemi, że imię Pana jest wzywane u ciebie, i będą się ciebie bać” (5 M 28,10). Natomiast rezultat karania Izraela przez Boga, bardziej surowego niż w przypadku innych narodów - za odrzucenie i nieposłuszeństwo Słowu Bożemu - miał być następujący: „Wśród wszystkich ludów, do których zaprowadzi cię Pan, będziesz przedmiotem grozy, szyderczych przypowieści i drwin (...) I będą na tobie i na twoim potomstwie jako znak i cudowny dowód na wieki” (5 M 28,37.46).

Powyższe słowa wskazują, że Bóg zamierzał uczynić z Izraela przykład dla reszty świata. Jego postępowanie z Izraelem miało ukazać światu dwa fakty dotyczące Boga. Po pierwsze - Bóg błogosławi ludzi, którzy zważają na Jego Słowo i są mu posłuszni, i po drugie - Bóg surowo osądzi tych, którzy odrzucają Jego Słowo i są mu nieposłuszni.

Drugim sposobem, w jaki Bóg dał błogosławieństwo światu i uwielbił siebie za pośrednictwem Izraela, jest podarowanie ludziom wyjątkowej księgi. Biblia to jedyna Księga natchniona przez Boga. W niej Bóg objawił prawdę, cel historii i sens życia, pochodzenie i przeznaczenie człowieka, drogę pojednania się grzesznego człowieka ze świętym Bogiem oraz wskazania, jak należy żyć. Poprzez wieki Boża Księga stała się źródłem niewypowiedzianych błogosławieństw dla ogromnej rzeszy ludzi. Bóg darował ją światu prawie w całości za pośrednictwem narodu izraelskiego (5 M 4,5-6.8; Ps 147,19.20; Rz 3,1.2). Zgodnie z Bożym planem Izrael miał być narzędziem, dzięki któremu ofiaruje światu swoją najważniejszą Księgę.

Trzeci sposób, w jaki Bóg uwielbił siebie i darował błogosławieństwo poprzez Izraela, to Mesjasz Zbawiciel - Jezus Chrystus. Kiedy Adam, którego Bóg wyznaczył, aby w Jego imieniu zarządzał światem, uległ pokusie szatana i zbuntował się przeciwko Bogu (1 M 1,26-28; 3,1-6), szatan przywłaszczył sobie prawo do panowania nad światem (Łk 4,5.6). Odtąd nieprzerwanie ten nieprzyjaciel Boga dominuje nad światem (J 12,31; 2 Kor 4,4; 1 J 5,19). Podobnie, przez swój pierwszy grzech buntu przeciw Bogu człowiek spowodował tragiczne konsekwencje dla całej ziemi i dla siebie. Doświadczył radykalnej duchowej zmiany (duchowej śmierci) i podlega wiecznemu sądowi Bożemu (1 M 2,16.17; J 3,18; Ef 2,1-3).

Natychmiast po tym, jak człowiek zbuntował się popełniając pierwszy grzech, Bóg stwierdził, że kluczem do zniszczenia szatana i jego złego panowania na ziemi będzie przyjście i dzieło szczególnego Odkupiciela, który narodzi się z kobiety (1 M 3,15). Poprzez proroków starotestamentowych Bóg objawił dwie prawdy dotyczące Odkupiciela, który miał przyjść (1P 1,10-12). Po pierwsze, ten Odkupiciel będzie Zbawicielem świata (1 M 3,15; Ps 22,1-19; Iz 52,13-53,12) i po drugie, Odkupiciel zniszczy szatana i jego rządy na ziemi, przywróci Boże panowanie nad światem i będzie Bożym Mesjaszem-królem, Jego ostatnim reprezentantem, sprawującym Boże rządy nad ziemią (1 M 3,15; Ps 2; Iz 9,5.6; Da 7,13.14; Za 14).

Skoro Mesjasz-Zbawiciel miał narodzić się z kobiety, z pewnością przyjdzie na świat w narodzie, do którego będzie należała ta kobieta. Poprzez proroków starotestamentowych Bóg objawił, że właśnie Izrael ma być tym narodem, w którym narodzi się Mesjasz-Zbawiciel (1 M 49,10; Iz 9,5.6; Mi 5,1.2).

Mesjasz-Zbawiciel, Jezus Chrystus, rzeczywiście przyszedł na świat w narodzie izraelskim (Dz 13,22.23; Rz 9,4.5). Narodził się z Marii - młodej pobożnej Żydówki (Łk 1,26-38; 2,1-7). Przez swoje cierpienia i śmierć na krzyżu zgładził grzech świata i w ten sposób darował człowiekowi zbawienie (Mt 1,18-21; J 1,29). Przy swoim powtórnym przyjściu na ziemię, zdruzgocze szatana i jego władzę (Rz 16,20; 1 J 3,8; Obj 19,11-20,3), przywróci Boże panowanie nad światem i będzie Bożym Mesjaszem-królem - ostatnim Adamem - sprawującym Boże rządy nad ziemią (Mt 19,28; 25,31-34; Dz 3,19-21; 1 Kor 15,23-25,45; Obj 20,4-6).

Dlatego Bóg zaplanował, aby za pośrednictwem Izraela mogła przyjść na ziemię kluczowa postać wszechczasów - Mesjasz - Zbawiciel, przez którego Bóg realizuje swój zamysł dla ludzkości i pobłogosławi światu.

Istnieje też czwarty sposób, w jaki Bóg uwielbi siebie i daruje swoje błogosławieństwo poprzez Izraela. Pismo Święte wskazuje, że Mesjasz nie zdruzgocze szatana i nie przywróci Bożego panowania nad światem dopóty, dopóki naród izraelski nie upamięta się z grzechu buntu przeciw Bogu (5 M 30,1-10; Jr 31,16-40; Ez 36,32-38; Oz 3,4.5; 5,15-6,3; 14,1-8; Za 12,10-13.1.9.14; Dz 3,12-21). Z tego powodu Jan Chrzciciel, Pan Jezus i apostołowie zwiastowali Ewangelię Królestwa („Upamiętąjcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios”) tylko Izraelowi (Mt 3,1.2; 4,17; 10,5-7; 15,21-26; Mk 1,14-15). Powyższe słowa dobitnie pokazują, że Bóg zaplanował, aby Izrael stał się kluczem do wypełnienia Jego zamiarów w dziejach.

4. Izrael ma szczególną przyszłość

Czwartym znaczącym faktem jest to, że Izrael ma szczególną przyszłość. Według Pisma Świętego, przyszłość ta będzie dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, oznaczać będzie dla Izraela niezrównane cierpienie. Szatan wielokrotnie w dziejach atakował Izraela. Skoro Odkupiciel - Boża kluczowa postać mająca zdruzgotać szatana - miał narodzić się w narodzie izraelskim, więc szatan wciąż na nowo wzbudzał wrogość przeciw temu narodowi (antysemityzm) w czasach Starego Testamentu w nadziei, że w ten sposób nie dopuści do przyjścia Odkupiciela. Ponieważ Mesjasz nie zdruzgocze szatana i nie przywróci Bożego panowania nad światem, dopóki Izrael się nie upamięta, szatan wiele razy atakował ten naród po pierwszym przyjściu Chrystusa, starając się zniszczyć go, zanim się upamięta (Holocaust, próba zgładzenia narodu żydowskiego w czasie drugiej wojny światowej, jest jednym z takich ataków).

Niezależnie od tego, jak straszne były te napaści w przeszłości, najgorsze dni dla Izraela są jeszcze przed nim. W czasie ostatniego, trwającego trzy i pół roku okresu, przed powtórnym przyjściem Chrystusa, szatan, wiedząc, że jego czas się kurczy, będzie starał się unicestwić Izraela w niespotykany dotąd sposób (Da 9,27; Obj 12). Ten straszny czas Pismo Święte nazywa „czasem utrapienia dla Jakuba” (Jr 30,7), opisuje go jako jedyny w swoim rodzaju okres wielkiego ucisku (Jr 30,4-7; Da 12,1; Mt 24,21) i oznajmia, że dwie trzecie narodu izraelskiego zginie (Za 13,8).

Po drugie, przyszłość Izraela charakteryzować się będzie także niezrównanym błogosławieństwem. Bóg dopuści, aby szatan spowodował najgorszy czas cierpień dla Izraela, aby przywieść ten naród do upamiętania. Stanowiąca jedną trzecią narodu ocalała resztka Izraela upamięta się, kiedy ujrzy i rozpozna Mesjasza w czasie Jego chwalebnego przyjścia (Za 12,10-14; 13,9; Rz 11,25.26).

W odpowiedzi na pokutę Izraela Bóg odpuści grzechy tego narodu (Za 13,1; Rz 11,27), Mesjasz zdruzgocze szatana i jego rządy (Ps 2; Za 14,1-5.12-15; Obj 19,11-20,3) i przywróci Boże panowanie nad światem na tysiąc lat (Da 7,13-14; Za 14,6-11,16-21; Obj 20,4-6).

W czasie przyszłych Bożych rządów, sprawowanych przez Mesjasza, Izrael doświadczy nadzwyczajnego błogosławieństwa. Naród izraelski odzyska właściwą więź z Bogiem i będzie Mu posłuszny (Jr 31,31-34; Ez 36,24-27). Izrael stanie się duchowym sługą dla świata, prowadząc pogan do uwielbienia Boga (2 M 19,5-6; Iz 61,6; Za 8,23). W Jerozolimie wybudowana zostanie wspaniała świątynia i będzie ona centrum uwielbienia (Ez 40-46). Wszystkie narody przybędą do Jerozolimy, aby oddać chwałę Bogu, otrzymać pouczenie i rozstrzygnąć sprawy sądowe (Iz 2,1-4; 60,14; Za 8,20-23; 14,16-21). Naród izraelski powróci na stałe do swojej ziemi, a Bóg obficie obdarzy go powodzeniem (Ez 34,11-14, 22-31; 36,24, 28-38; 37,21-28).

5. Izrael otrzymał na własność niezwykłą ziemię

Piątym faktem jest to, że Izrael otrzymał na własność niezwykłą ziemię. W świetle Bożego szczególnego planu dla Izraela (uwielbienie siebie przed światem i darowanie błogosławieństwa światu poprzez Izraela) konieczne było, aby Bóg umieścił ten naród w wyjątkowym miejscu, gdzie koncentrowałby on uwagę i wywierał wpływ nieproporcjonalny do swojej wielkości. I Bóg właśnie tak uczynił. Dał Izraelowi ziemię Kanaan, być może najbardziej strategicznie usytuowaną - dla zwrócenia uwagi i wywarcia wpływu w świecie. Kanaan znajduje się na skrzyżowaniu dróg Azji, Afryki i Europy, i przez stulecia główne szlaki handlowe i militarne starożytnego świata przechodziły przez tę ziemię. Z powodu lokalizacji Izraela, główne historyczne potęgi świata musiały mieć kontakt z tym narodem.

Mojżesz jasno nauczał, że Bóg dał Izraelowi tę ziemię - nie dlatego, że naród ten na nią zasługiwał, ale ze względu na swoje suwerenne plany (5 M 9,4-6). To oznacza, że należące do Izraela prawo do własności tej ziemi nie zależy od zasług tego narodu.

Warto zwrócić uwagę, że wypełnienie Bożych planów dotyczących wyjątkowej przyszłości Izraela wymaga, aby posiadał on ziemię kananejską na wieki. Musi tak być, bo przyszłość obejmuje powrót Izraela do tej ziemi na stałe. Zgodnie z tym wymaganiem, Bóg przez przymierze z Abrahamem uroczyście zagwarantował Izraelowi wieczystą własność tej ziemi (1 M 12,7; 13,14-15; 15,18-21; 17,8).

  Artykuł pochodzi z czasopisma "Łaska i Pokój"

Renald E. Showers

TheFriends of Israel Gospel Ministry, Inc., USA

(za pozwoleniem tłumaczył Waldemar Bolkowski)