Pan będzie pamiętał na nas, będzie błogosławił. (Psalm 115, 12)

Mogą pieczęć swoją wycisnąć na pierwszym zdaniu. Czy i wy możecie? Tak, Bóg o nas pamiętał. Dbał o nas, pocieszał nas, wyzwolił, kierował nami. Na wszystkich drogach Opatrzności Swojej myślał o nas i nie przeoczył najdrobniejszej sprawy. „Pamiętał” o nas. Byliśmy w myślach Jego. A tak było przez całe życie nasze bez żadnej przerwy. W wielu okolicznościach widzieliśmy to myślenie o nas wyraźniej i chcielibyśmy te chwile przywołać na pamięć z uczuciem wielkiej wdzięczności. Tak, tak, Pan pamiętał o nas.

Druga część zdania jest logicznym wynikiem części pierwszej. Bóg nie zmienia się. Będzie pamiętał o nas w przyszłości tak, jak w przeszłości pamiętał; już sama myśl Jego o nas równa się błogosławieństwu. A to nie jest wniosek rozumowy lecz wyjaśnienie dane przez Samego Boga; mamy na to autorytet Ducha Świętego; „będzie błogosławił nas”. To oznacza rzecz wielką i niezgłębioną. Właśnie nieokreśloność tego przyrzeczenia oznacza nieskończoność. Będzie błogosławił nas na Swój, Boży sposób, a to na wieki wieków. Niechaj każdy z nas powie: „Błogosław, duszo moja, Panu”.