Budzik dzwonił około piątej czterdzieści pięć. Czasami ciężko było wstać, ale ostatecznie wyskakiwały z łóżek i piętnaście minut później były już w zborze, gdzie o szóstej zaczynała się modlitwa. Nie należała ona do ich rozkładu dnia, ale stanowiła tygodniowy porządek lokalnej społeczności. Niewiele było osób oprócz nich i gospodarzy. Każdy znajdował sobie miejsce w obszernej sali i przez następną godzinę był zajęty własną społecznością z Bogiem. Potem był powrót, całkiem inny niż droga do zboru. Wiem, że gdybyś się jej spytał, Czytelniku, to chyba te powroty zapamiętała najbardziej. Wracały obie spacerkiem, a letnie poranne słońce wynurzające się zza otaczających je budynków całowało ich twarze swoimi ciepłymi promieniami. Uśmiechnięte nuciły: Lepszy jeden dzień w przedsionkach Twych, lepszy jeden dzień w domu Twym, niż gdzie indziej, Panie mój, tysiąc dni. Lepiej w domu Twoim być, niż gdzie indziej spędzać czas. W Tobie radość, pokój i zbawienie jest. Jesteś mą nadzieją, jesteś mym schronieniem, moją twierdzą - nie boję się. Wywyższam, chwalę Cię. Ja kocham Cię. Czuła się taka lekka, radosna i szczęśliwa, co wcale nie było bez znaczenia.

W tamtym czasie niosła ciężary, które ledwo mogły unieść jej młode ramiona… Przygnieciona tak, że brakował jej już sił by iść, przed wyjazdem zastanawiała się czy w ogóle powinna jechać. Prawdopodobnie wycofałaby się, ale zbyt ceniła tych ludzi, by zrobić to bez wytłumaczenia. Na nie jednak brakowało słów… Przyjechała i była to jedna z najlepszych decyzji, jakie podjęła. Te ranne modlitwy nie tylko dodawały jej siły na każdy kolejny dzień, ale – jestem o tym głęboko przekonana – przyczyniły się do ważnych zmian w jej życiu. Choć okoliczności pozostały te same, zmieniła się otaczająca ją rzeczywistość – dostrzegła, że ma Zbawiciela, który umarł na krzyżu również po to, aby ponieść ciężary, które były na jej ramionach. Zbawiciela, który okazał największy dowód miłości, gdyż nie ma większej miłości, jak gdy kto życie swoje daje za przyjaciół swoich. Zrozumiała, że jest kochana największą miłością i ta prawda stała się ważniejsza od wszystkich otaczających ją problemów. Nie widziała już ogromnego Goliata stojącego przed nią, ale Boga, który jest potężniejszy niż on…