Pan Jezus Chrystus jest centralną postacią Pisma Świętego. Mówił o Nim Zakon Mojżesza, mówili Prorocy, mówiły Pisma (Łk 24,27.44; J 5,39.46). Wszystkie symbole i obrazy Słowa Bożego wskazywały na Niego (np. Mt 12,38-41; J 1,51; 3,14; 6,31-35; 7,37-39).

W trakcie pierwszej konfrontacji Pana Jezusa Chrystusa z Żydami w czasie oczyszczenia Świątyni (J 2) Pan Jezus powiedział Żydom: Zburzcie tę świątynię, a ja w trzy dni ją odbuduję..., ale On mówił o Świątyni Ciała swego (J 2,19-21).

• PRZYBYTEK (Namiot Zgromadzenia)

Jednym z najpiękniejszych obrazów Pana Jezusa Chrystusa jest obraz Przybytku, przenośnego Namiotu Zgromadzenia Izraela z okresu wędrówki (2 M 35-40).

Przybytek ten składał się z trzech części:

• Przedsionek
• Miejsce Święte
• Miejsce Najświętsze

Wszystkie elementy i przedmioty Przybytku wskazywały na Pana Jezusa Chrystusa.

W pierwszej części Przybytku - Przedsionku znajdowały się dwa przedmioty:

A. Ołtarz miedziany (ofiarny) - do składania ofiar (2 M 27,1-8; 38,1-7). Ołtarz ofiarny miał podwójną nazwę: ołtarz miedziany (2 M 38,30; 39,39), ponieważ był pokryty miedzią (miedź jest obrazem sądu), oraz ołtarz całopalenia (2 M 30,28; 38,1; 40,6), ponieważ był używany do składania ofiar całopalnych i za grzechy. Ołtarz ten znajdował się u wejścia do Przybytku (2 M 40,29) i wskazywał na Pana Jezusa Chrystusa, który był równocześnie kapłanem (Hbr 2,17; 5,1-6; 7,23-26; 10,21), ofiarą (Hbr 7,27; 9,14.28; 10,10.12.14) i ołtarzem ofiarnym (Hbr 10,10.20; 1 P 2,24).

B. Kadź miedziana - do umywania i oczyszczania (2 M 30,18-21; 38,8). Kadź miedziana znajdowała się między ołtarzem miedzianym a Namiotem Zgromadzenia (2 M 40,7). Ta kadź miedziana była również nazywana miednicą (2 M 40,30-32), ponieważ była zbudowana z miedzi. Kadź miedziana była obrazem Pana Jezusa Chrystusa, który oczyszcza nas z wszelkiego grzechu i wszelkiej nieczystości (J 3,5; 13,5; Ef 5,25.26; Tt 3,5; Hbr 10,22; 1 J 1,7).

W drugiej części Przybytku - Miejscu Świętym, które znajdowało się w Namiocie Zgromadzenia były trzy przedmioty:

A. Stół z chlebami pokładnymi (2 M 25,23-30; 37,10-16; 3 M 24,5-9). Był on ustawiony po prawej stronie Namiotu Zgromadzenia (2 M 40,22-23; por. 2 M 26,35). Dwanaście chlebów pokładnych zmieniali kapłani w każdy Sabat i jedynie oni mieli prawo do ich spożywania. Stół z chlebami pokładnymi wskazywał na Pana Jezusa Chrystusa, który jest „Chlebem żywota” (J 6,35).

B. Świecznik siedmioramienny (2 M 25,31-40; 37,17-24). Świecznik szczerozłoty (2 M 39,37) był ustawiony po lewej stronie Namiotu Zgromadzenia (2 M 40,24.25. por. 2 M 26,35), był jedynym źródłem światła w Namiocie Zgromadzenia, bowiem w Przybytku nie było okien. Świecznik siedmioramienny był obrazem Pana Jezusa Chrystusa, który jest „Światłością świata” (J 8,12).

C. Złoty ołtarz do kadzenia (2 M 30,1-10; 37,25-28). Złoty ołtarz do kadzenia był ustawiony na środku Namiotu Zgromadzenia przed Skrzynią Przymierza (2 M 40,5). W odróżnieniu od ołtarza miedzianego (ofiarnego) złoty ołtarz służył jedynie do składania wonnego kadzidła (2 M 40,26.27). Ten wspaniały złoty ołtarz kadzidlany był obrazem doskonałego życia, służby i dzieła Pana Jezusa Chrystusa, o którym natchniony autor Pieśni nad Pieśniami powiedział: wspaniały jest zapach twoich olejków, a twoje imię - jak rozlany olejek (1,3); o którym Duch Święty złożył piękne świadectwo w księdze Psalmów: Najpiękniejszy jesteś wśród ludzi; rozlany jest wdzięk na wargach twoich, dlatego Bóg pobłogosławił cię na wieki... Tron Twój, Boże, trwa na wieki wieków; berłem sprawiedliwym jest berło królestwa Twego. Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz bezprawia; dlatego pomazał Cię Bóg... Twój Bóg olejkiem wesela jak żadnego towarzysza twego. Wszystkie twoje szaty pachną mirrą aloesem i kasją... (Ps 45). Całe życie, służba i dzieło Pana Jezusa Chrystusa było jednym niekończącym się pasmem nieustannej, kadzidlanej ofiary miłej wonności ku czci wszechmocnego Boga. Apostoł Paweł określił to następująco: i chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was i siebie samego wydał jako dar i ofiarę Bogu ku miłej wonności (Ef 5,2).

W trzeciej części Przybytku - Miejscu Najświętszym, które znajdowało się za zasłoną w Namiocie Zgromadzenia znajdował się tylko jeden, najważniejszy przedmiot - Skrzynia Przymierza (2 M 37,1-9; 4 M 10,33), zwana także Skrzynią Świadectwa (2 M 25,16.22; 26,33). Na skrzyni znajdowało się wieko (2 M 26,34), nazywane „Ubłagalnią” lub „Tronem Łaski” (2 M 25,17.20.21). Skrzynia Przymierza była obrazem Pana Jezusa Chrystusa, który stał się ciałem i zamieszkał wśród nas (J 1,14), a Ubłagalnia była obrazem ofiary przebłagalnej Pana Jezusa Chrystusa (Rz 3,25; Hbr 2,17; 1 J 2,2; 4,10). Odlane ze złota dwa cheruby na pokrywie Skrzyni Przymierza stanowiły symbol dzieła pojednania grzesznego człowieka ze Świętym Bogiem, dokonanego przez ofiarę pojednania na Golgocie, w Panu Jezusie Chrystusie (2 Kor 5,18.19; Rz 5,10).

Wszystkie, omówione przed chwilą przedmioty Namiotu Zgromadzenia mówiły o drodze zbawienia, którą Bóg przygotował dla grzesznego człowieka w swoim Synu. Zostały one na Boże polecenie rozmieszczone w Namiocie Zgromadzenia, i dzięki Bożemu objawieniu zostały nam ukazane w obrazie Krzyża (jak to plastycznie przedstawia zamieszczony poniżej rysunek). Był to starotestamentowy model drogi zbawienia, prowadzącej grzesznika do społeczności z Bogiem.

• PRZYBYTEK W EWANGELII JANA

Gdy porównujemy symbolikę Przybytku, przenośnego Namiotu Zgromadzenia z osobą Pana Jezusa Chrystusa, przedstawioną w Ew. Jana, nasuwa się nam wspaniała analogia. Przyjrzyjmy się zatem osobie Pana Jezusa Chrystusa w obrazach Przybytku na podstawie Ew. Jana.

• Przedsionek (J 1-5)

Do Przedsionka mieli wstęp wszyscy ludzie, którzy odczuwali potrzebę przebaczenia, dlatego w rozdziałach 1-5 Pan Jezus Chrystus znajduje się na weselu w Kanie Galilejskiej (r. 2), rozmawia z Samarytanką (r. 4). W Przedsionku znajdowały się dwa przedmioty:

A. Ołtarz miedziany (J 1-2; rysunek - figura 1)

Ołtarz miedziany, jak wiemy, służył do składania ofiar za grzechy. Pierwsze dwa rozdziały Ew. Jana ukazują Pana Jezusa Chrystusa jako Baranka ofiarnego: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (1,29.36). Słowa te wypowiedział Jan Chrzciciel o Baranku Bożym, „aby był objawiony Izraelowi” (1,31), w kontekście zbliżającej się Paschy (2,13). Właśnie wtedy Pan Jezus Chrystus wypowiedział te znamienne słowa: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni ją odbuduję (2,19).

B. Kadź miedziana (J 3-5; rysunek - figura 2)

Kadź miedziana, jak wiemy, służyła do umywania i oczyszczania. Rozdziały 3-5 Ew. Jana ukazują Pana Jezusa Chrystusa jako wodę żywota. W rozdziale 3. Pan Jezus Chrystus w rozmowie z Nikodemem mówi o narodzeniu z wody i ducha (3,5) oraz przytacza historię węża miedzianego (J 3,14.15, por. 4 M 21,4-9). W tym samym rozdziale jest unikalna wzmianka o tym, że Pan Jezus chrzcił (3,22.23), a następnie o sporze pomiędzy uczniami Jana a Żydami o oczyszczenie (3,25). W rozdziale 4. w rozmowie z Samarytanką Pan Jezus mówi wiele o wodzie żywej (4,10.11): ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu (w. 14). W rozdziale 5. Pan Jezus Chrystus odwiedza sadzawkę Betezda, której wody, od czasu do czasu poruszone przez anioła, posiadają leczniczą moc. Pan Jezus Chrystus w krużganku sadzawki przywrócił zdrowie choremu od 38 lat. Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam (5,17).

• Miejsce święte (J 6-17)

Drugą część Przybytku w opisie Ewangelii Jana otwiera druga wzmianka o święcie Paschy (6,4).

W Miejscu Świętym, jak to już wcześniej wspomnieliśmy, znajdowały się trzy przedmioty (Hbr 9,2):

A. Stół z chlebami pokładnymi,

B. Złoty świecznik,

C. Złoty ołtarz.

Stół z chlebami pokładnymi (J 6-7; rysunek - figura 3).

Rozdział 6. Ew. Jana opisuje kolejny obraz Pana Jezusa Chrystusa, który jest „chlebem żywota”. Tłem mowy Pana Jezusa o chlebie, „który z nieba zstępuje i daje światu żywot” (6,33), jest cud nakarmienia 5000 (6,1-14), który jest opisany we wszystkich ewangeliach. Pan Jezus jest chlebem żywota (w. 48). On powiedział o sobie: „Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki; a chleb, który ja dam, to ciało moje, które oddam za żywot świata” (w. 51). Jak mnie posłał Ojciec, który żyje, a Ja przez Ojca żyję, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie przeze mnie... taki jest chleb, który z nieba zstąpił..., kto spożywa ten chleb, żyć będzie na wieki” (w. 57.58). Rozdziały 6. i 7. stanowią jedną tematyczną całość, ponieważ po „chlebie żywym” w rozdziale 6, następuje „woda żywa” (ww. 37-39) w rozdziale 7. Zupełnie analogicznie opisuje tę kwestię Exodus: w rozdziale16. jest „manna”, a w rozdziale 17. jest „woda”.

Złoty świecznik (J 8-12; rysunek - figura 4)

Od rozdziału 8. do 12. Pan Jezus przedstawia siebie jako kolejny obraz Przybytku - Światłość Świata. Pan Jezus Chrystus w czasie konfrontacji z Żydami w sprawie kobiety przyłapanej na jawnym uczynku powiedział: „Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota” (8,12). W czasie przywrócenia wzroku człowiekowi ślepemu od urodzenia Pan Jezus Chrystus rzekł: póki jestem na świecie, jestem światłością świata (9,5. por.9,39). Również w rozdziale 11. Pan Jezus nawiązał do tej kwestii (11,9.10), a w rozdziale 12. powiedział: jeszcze na małą chwilę światłość jest wśród was. Chodźcie, póki światłość macie, aby was ciemność nie ogarnęła; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, dokąd idzie. Wierzcie w światłość, póki światłość macie, abyście się stali synami światła... Ja jako światłość przyszedłem na świat, aby nie pozostał w ciemności nikt, kto wierzy we mnie” (12,35.36.46). W rozdziale 12. Pan Jezus Chrystus kończy swoją publiczną działalność i resztę czasu (r. 13-17) poświęci swoim uczniom, dlatego też Pan Jezus Chrystus wielokrotnie ostrzegał Żydów: póki światłość macie... (9,5; 12,35.36).

Złoty ołtarz (J 13-17; rysunek - figura 5)

Od rozdziału 13. Pan Jezus Chrystus poświęca swój pozostały czas apostołom. Jako Arcykapłan rozpoczyna swoją służbę arcykapłańską w kontekście trzeciej wzmianki o święcie Paschy (13,1; por. 2,13; 6,4). W rozdz.13 jest ukazany jako suwerenny sługa, który na krótko przed odejściem do Ojca (w. 1.3), umywa nogi uczniów. W rozdziale 14. jest ukazany jako suwerenny Pan, który odchodzi przygotować nam mieszkanie w niebie (ww. 1-6), pomaga nam poznać Ojca (ww. 7-11), daje swoim dzieciom przywilej modlitwy (ww. 12-15), daje swoim uczniom obietnicę zesłania Ducha Świętego (ww. 16-18), objawia im tajemnicę miłości Ojca (ww. 19-24) oraz zostawia swój niebiański pokój (ww. 25-31). W rozdziale 15. Pan Jezus Chrystus objawia tajemnice społeczności wierzących z Ojcem. W rozdziale 16. Pan Jezus Chrystus mówi o swoim odejściu (ww. 1-6), przybyciu Pocieszyciela (w. 7-15), i swoim przyjściu (ww. 16-33). W rozdziale 17. Pan Jezus Chrystus wprowadza nas w atmosferę Jego modlitwy arcykapłańskiej. Jest to cudowny przywilej słyszenia najwspanialszej modlitwy na ziemi, w której Boży Syn modli się do swego Ojca, a za kilka godzin złoży swoje życie na okup za wielu (Mt 20,28). Modlitwa arcykapłańską Pana Jezusa była wspaniałą ofiarą kadzidlaną zaniesioną przez naszego arcykapłana (Hbr 3,1) na złotym ołtarzu (Ef 5,2; Flp 2,5-11). A podniósłszy Jezus oczy swoje ku niebu, rzekł: nadeszła godzina; uwielbij Syna swego, aby Syn uwielbił Ciebie.

• Miejsce najświętsze (J 18-21)

Tron Łaski (Hbr 4,16; rysunek - figura 6)

Po złożeniu ofiary wonnego kadzidła (17 r.), Pan Jezus Chrystus, nasz arcykapłan, rozpoczyna przygotowania do wejścia za zasłonę (por. Hbr 10,20). Udał się do ogrodu Getsemane (r. 18), gdzie został pojmany i związany. Od rozdziału 18. Pan Jezus Chrystus, Kapłan Najwyższy wstępuje do trzeciej, ostatniej części Przybytku - Miejsca Najświętszego (Hbr 9,7; por. 2 M 30,10). Pójdzie tam samotnie, w tej drodze nikt nie może Mu towarzyszyć (13,36; por. 18,8.9). Będzie musiał znieść wzgardę (Iz 53,3), rany za występki i winy nasze (Iz 53,4.5), zostanie ukarany za nasze grzechy (Iz 53,6.7), śmiertelnie zraniony (Iz 53,8) i złoży życie w ofierze (Iz 53,10). A dźwigając krzyż swój, szedł na miejsce, zwane Trupią Czaszką gdzie Go ukrzyżowali (J 19,1-18). A gdy już wszystko wykonał, zawołał donośnym głosem: Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha (J 19,28-30). I oto zasłona Świątyni rozdarła się na dwoje, od góry do dołu (Mt 27,51).

Ale Bóg wzbudził Go, rozwiązawszy więzy śmierci, gdyż było rzeczą niemożliwą aby przez nią był pokonany (Dz 2,24; por. J 20). Ten Pan, który jest odblaskiem chwały i odbiciem istoty Boga, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach (Hbr 1,3; 10,12).

Przystąpmy tedy z ufną odwagą do Tronu Łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze ( Hbr 4,16). Mając więc bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą (Hbr 10,19-22; por. J 15,3; Tt 3,5).

• ŚWIĄTYNIA JEGO CIAŁA

Niewierni Żydzi rękami bezbożnych pogan (Dz 2,23) zabili na krzyżu Sprawcę życia (Dz 3,15), zburzyli na Golgocie świątynię Jego ciała (J 2,15), ale On w trzy dni ją odbudował (Mt 12,40; 16,21; 17,23; 20,19; 27,63; 1 Kor 15,4). ON jest kamieniem żywym (1 P 2,4), kamieniem węgielnym tej świątyni (Ef 2,20; 1 P 2,6), a także jej kamieniem szczytowym (Za 4,10). On obiecał, że zbuduje Kościół swój, którego bramy piekielne nie przemogą (Mt 16,18). Ta nowotestamentowa Świątynia - Kościół (2 Kor 6,16) rośnie w Przybytek święty w Panu (Ef 2,21; Obj 3,12). Do budowy tej świątyni Duch Święty używa wierzących jako żywych kamieni (1 P 2,5), budując Ciało Chrystusowe (Rz 12,5; 1 Kor 10,17; 12,12.13; Ef 1,23; 4,12-16; 5,30; Kol 1,18.24; 2,19; 3,15), którego On jest Głową (Ef 1,22; 4,15; 5,23; Kol 1,18). Ta wspaniała Świątynia Jego Ciała, podobnie jak Przybytek, Namiot Zgromadzenia, składa się z trzech części:

1. Przedsionek - Golgota - ofiara Pana Jezusa (Rz 3,24.25; 8,3; Ga 1,4; Kol 1,22; Hbr 2,9-17; 1 P 2,24).

2. Miejsce święte - ołtarz kadzidlany (Ciało Chrystusowe - Kościół) (Hbr 13,15.16; 1 P 4,10.11; Obj 1,5.6; 5,8-10). Wierzący są kapłanami i składają duchowe ofiary (1 P 2,5; Mk 12,33; Rz 12,1; 15,13; Hbr 13,15.16; Flp 4,18.19; Obj 8,3.4; Flp 2,17; 2 Tm 4,6).

3. Miejsce Najświętsze - Tron Łaski (Hbr 4,16).

Po dokonaniu dzieła zbawienia na ziemi Pan Jezus Chrystus, Arcykapłan naszego wyznania (Hbr 3,1) wstąpił do nieba, wszedł do świątyni (Hbr 9,11.12), poza zasłonę (Hbr 10,20), aby się wstawiać za nami przed Bogiem (Hbr 9,24; 1 J 2,1.2).

Reasumując nasze rozważania możemy stwierdzić, że ŚWIĄTYNIA JEGO CIAŁA jest największą i najstarszą świątynią. Budowę tej świątyni Pan Jezus Chrystus rozpoczął przed 20 wiekami; jej przedsionek był w Jeruzalem, na Golgocie, jej miejsce święte obejmuje całą ziemię, tak jak powszechny i uniwersalny jest Żywy Kościół, którego budowę kontynuuje Duch Święty już 2000 lat, a jej miejsce najświętsze jest u Tronu Łaski w niebie, po prawicy Majestatu Boga (Mk 16,19). Kiedy budowa tej świątyni się zakończy Pan Jezus Chrystus zabierze swój Kościół - Świątynię swego Ciała do siebie, ponieważ w domu Ojca wiele jest mieszkań (J 14).

Spotkanie na tamtym brzegu

Wyjdźmy więc do Niego poza obóz... (Hbr 13,13).

Ewangelia (Świątyni Jego Ciała) kończy się cudownym epilogiem (J 21). Zmartwychwstały Pan po wykonaniu dzieła zbawienia wychodzi na spotkanie swoich uczniów nad jeziorem Galilejskim; spotyka Szymona Piotra, który się go zaparł (J 18,17), Tomasza, który nie wierzył a chciał widzieć (J 20,24-29), Natanaela, który myślał, że się ukryje za figowym drzewem (J 1,45-51), synów Zebedeusza, którzy ciskali gromami (Łk 9,51-56; Mk 3,17) i mieli wysokie aspiracje (Mt 20,20-23; Mk 10,35-40) i dwóch innych z uczniów Jego - ciebie i mnie.

Po brzemiennym w skutkach tygodniu Paschalnym, zasmuceni uczniowie uciekli z gwarnego, nieprzyjaznego Jeruzalem w rodzinne strony.

A kiedy już było rano, stanął Jezus na brzegu... (21,4). Zmartwychwstały Pan przyszedł z brzegu wieczności, stanął na tamtym brzegu, przyszedł im z pomocą. Najpierw zaspokaja ich głód. Ujrzeli rozniecone ognisko i rybę położoną na nim i chleb. I rzekł im Jezus: pójdźcie i spożywajcie (w. 12). Następnie ukazuje Piotrowi, jak mizerna była jego miłość do Mistrza. Panie, ty wszystko wiesz! (w. 17). W końcu, zaprasza go do pójścia Jego śladem, śladem cieśli z Nazaretu. Pójdź za Mną (w. 19).

Drogi czytelniku! Wyjdź do Niego poza obóz, a jeśli się niepewnie rozglądasz, On, Zmartwychwstały Pan z tamtego brzegu woła do ciebie: ty chodź za mną! (w. 22).

A Bóg wszelkiej łaski, który was powołał do wiecznej swej chwały w Chrystusie, sam was do niej przysposobi, utwierdzi, umocni, na trwałym postawi gruncie. Jego jest moc na wieki wieków. Amen! (1 P 5,10.11).

Słowa szczególnej podzięki kieruję pod adresem Br. Joachima Langhammera, który jest autorem zamieszczonej na początku planszy, oraz redaktorem interesującego czasopisma: Evangeliums-Mission, wydawanego w Bad Salzuflen, Niemcy. Za zezwolenie na przedruk serdecznie dziękuję.