Tytuł tego tekstu jest jednocześnie zapytaniem. Odpowiedzią na to ważne pytanie, może być nasze uczucie w przeżywaniu grzechu. Co w tych uczuciach dominuje? Lęk o siebie i wstyd czy wewnętrzny ból z pytaniem do siebie samego: jak mogłem zawieść Ojcowskie zaufanie, jak mogłem? Prawda o grzechu leży jeszcze głębiej, bo naszym grzechem dotykamy Boga, gdyż każdy grzech jest niewdzięcznością wobec Boga i rani Jego miłość do człowieka.

Nie każde poczucie winy wyraża prawdziwy żal za popełniony grzech. Wstyd i lęk o siebie prowadzi do jeszcze większego zranienia i staje się źródłem osamotnienia. Osamotnienie prowadzi do rozpaczy, a rozpacz na krawędź przepaści. Nad przepaścią nie dostrzega się już miłości Ojca, tam wszystkie barwy tęczy stają się szare i ponure jak jesienna noc.

Od dłuższego już czasu zauważam wśród ludzi wierzących w Chrystusa specyficzne, by nie powiedzieć osobliwe, postrzeganie osoby Boga. Bóg, który ma spełniać w naszym życiu rolę duchowej mamusi.

Bóg, który ma nas przytulać, głaskać, nosić i rozczulać się nad nami. Bóg, który ma nam poprawić szalik przed wyjściem z domu, sprawdzić czy przypadkiem nie zapomnieliśmy drugiego śniadania i troskliwym głosem ostrzegać abyśmy nie biegali, gdyż możemy się przeziębić. Bóg, który głaszcze nas po głowie i daje całusa na dobranoc życząc kolorowych snów, a potem jeszcze spogląda czy już śpimy i czy nie trzeba nam przypadkiem poprawić kołderki.

Przywiązanie do takiego myślenia widać m.in. w popularności niektórych pieśni śpiewanych podczas nabożeństw. Powtarzają się w nich zwroty: przytul mnie, obejmij,chwyć mnie, nieś mnie. Jednym słowem: spraw abym poczuł się dobrze, lepiej, cudownie. Natomiast pieśni gdzie Chrystus jest Panem ponad wszelką nadziemską władzą i zwierzchnością, zwycięzcą nad wszelką potęgą wroga, sprawiedliwym sędzią, gdzie Bóg jest potężny i groźny w gronie świętych, a święta krew Jezusa i moc zmartwychwstania stoją w centrum nie są już podstawą uwielbienia, a raczej zaczynają stanowić jego margines.

Trudniej niż o jakimkolwiek innym obszarze jest mówić o niebie. Przede wszystkim w grę wchodzą rzeczy niebiańskie, „których żadne oko nie widziało i o których żadne ucho nie słyszało” (1 Kor. 2,9). Gdy Paweł zachwycony był do nieba, słyszał tam „niewypowiedziane słowa, jakich żaden człowiek nie może powiedzieć” (2 Kor. 12,4). Tu na ziemi nie może żyć żaden człowiek, który widziałby Boga (2 Moj. 32,20). Dlatego też nie będziemy zaskoczeni, jeżeli Biblia przy opisie nieba ogranicza się do symboli i wyrażeń naszej ubogiej mowy, podczas gdy my możemy tylko przeczuć wspaniałość niebiańskich rzeczy. Jeżeli jednak pozwolimy się po prostu poprowadzić Biblii, to pomimo tego będziemy pokonani i zbudowani tym, co Bóg już teraz chce nam objawić.

Bożym celem dla każdego wierzącego jest to aby zmierzał do dojrzałości i osiągnął ją. Ważne jest aby zrozumieć, że dojrzałość nie jest kwestią czasu, co oznacza, że nie musi się ona pojawić wraz z upływającym czasem. Do dojrzałości dochodzimy w jakimś czasie, ale to nie czas jest czynnikiem, który ją powoduję.

5. Sprawdzenie kilku pytań dotyczących piekła

a) Czy wieczne piekło przeciwstawia się miłości Bożej?

Wspominaliśmy już o bardzo rozpowszechnionym sądzie, według którego Bóg jest za dobry, by karać wiecznie grzeszników.

Na samym wstępie musimy tu wyrugować ciężkie nieporozumienie: Nie ma „kochanego Boga”. Słaby, zadumany Bóg, który spędza swój czas wybaczając „cokolwiek” bez ostrej kontroli, jest w rzeczywistości bożkiem. Jest to fałszywy bóg, wynaleziony przez tych, którzy mają upodobanie w swych grzechach i nie znają Boga biblijnego. Pismo Święte objawia Go nam, jako Boga miłości i świętości zarazem. W swej miłości Ojciec ofiarował nam Swego Jedynego Syna, a w swej świętości potępił Go w nasze miejsce (1 Jana 4,8-10; Gal 3,10-13). Kto podepcze Syna Bożego i odrzuca Jego miłość, pozna straszny ogień sądu.

Tego dnia Jezus nie przemawiał do tłumów, które ciągle szły za Nim, ale wezwał do siebie tylko swoich uczniów, poszedł z nimi na górę, w ustronne miejsce by przekazać im szczególną naukę. Czytamy o tym w Ew. Mat.5; 1-2.

W pierwszej kolejności pouczył ich jakimi powinni spełnić warunki, aby mogli otrzymać Boże błogosławieństwo. (Mat. 5;3-12)

Następnie w dobitny sposób poinformował ich kim są i jaka jest ich rola w tym powołaniu, które stało się ich udziałem. Dokonał tego w formie porównania do miasta zbudowanego na górze oraz świecy świecącej na świeczniku, mówiąc:

 Wy jesteście światłością świata, nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapalają też świecy i nie stawiają ją pod korcem, lecz na świeczniku, i świeci wszystkim którzy są w domu. Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego który jest w niebie. Mat. 5; 13-16.

Mówiąc to, Pan Jezus miał na celu przygotować ich do pracy misyjnej w głoszeniu Ewangelii o zbawieniu.

Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? (Mar. 8:36)

Anna Helena Ölander (1861-1939) była szwedzką pisarką i tłumaczem. Urodziła się w Linköping, była córką nauczyciela. Kiedy miała dziesięć lat jej rodzina przeniosła się z do Svanshals, gdzie ojciec został wikariuszem.

Początkowo Ölander pisała wiersze i opowiadania, głównie do gazet. Później stała się autorką także powieści. Wydała w sumie około 50 książek i trzy zbiory poezji. Jej pieśni zostały przetłumaczone na wiele języków. 

Najbardziej znana pieśń jej autorstwa w Polsce to “Choćbym wszystko miał” (Ś.P. AD XI). Została ona napisana w 1904 roku. Melodię pieśni skomponował Johan Olaf Lindberg. Pieśń ta znalazła się w śpiewniku Armii Zbawienia w 1990 roku,  jednak ze zmienioną melodią.

Na podstawie http://sv.wikipedia.org/wiki/Om_jag_%C3%A4gde_allt_men_inte_Jesus oraz http://sv.wikipedia.org/wiki/Anna_%C3%96lander.

„Wszystko daję dziś” (Śpiewnik Pielgrzyma 220) to pieśń chętnie śpiewana zarówno w zborach protestanckich, jak i w kościele katolickim.

Oto jak  powstanie hymnu opisuje Judson W. Van DeVenter, jego autor:

Przez wiele lat studiowałem sztukę, poświęcałem jej całe życie i nawet mi przez myśl nie przeszło, by zająć się czynną służbą chrześcijańską. Chciałem zostać artystą – wyjątkowym i znanym. Po skończeniu studiów rozpocząłem jeszcze naukę rysunku u pewnego znanego nauczyciela z Niemiec. Aby dorobić, rozpocząłem pracę w szkole, po pewnym czasie byłem już wizytatorem zajęć plastycznych w szkołach państwowych Sharon, Stan Pensylwania. W tym właśnie okresie zorganizowano spotkania przebudzeniowe w Pierwszym Kościele Metodystycznym, którego byłem członkiem. Muszę przyznać, że bardzo mnie one zainteresowały.

Duch Święty zaczął mnie zachęcać do tego, żebym porzucił nauczanie i rozpoczął pracę na polu ewangelizacyjnym, ale nie chciałem z niczego rezygnować. Nadal bardzo pragnąłem zostać artystą. Moja walka trwała pięć lat. W końcu jednak nadszedł taki moment, gdy nie mogłem się już dłużej opierać i powierzyłem Bogu cały swój czas i wszystkie talenty. Rozpoczął się zupełnie nowy rozdział w moim życiu. Pieśń „Wszystko daję dziś” napisałem na pamiątkę tego czasu, gdy po długich zmaganiach poświęciłem swoje życie czynnej służbie chrześcijańskiej – dla mojego Pana...

Tekst polski wraz z akordami kliknij tutaj

Określenie „piekło” pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego „dół”.

W Liście do Efezjan 4,9 napisano: „On (Chrystus) zstąpił do podziemia”. Starożytni rzeczywiście umieszczali krainę umarłych pod ziemią. Dziś słowem „piekło” (z francuskiego „Eufer = dół”) określamy miejsce wiecznej męki, które przeznaczone jest dla bezbożnych na drugim świecie.

Miejsce to przedstawione jest przez zadziwiająco dużą liczbę cytatów i określeń biblijnych:

Pytanie widniejące w tytule tego artykułu – czasem wypowiadane nie jako pytanie, ale jako stwierdzenie – często jest adresowane do ludzi stanu wolnego.W ciągłym obiegu są komentarze: „ Ona czy on już na pewno nie wyjdzie za mąż, nie ożeni się”, „Jeszcze się nie ożeniłeś, nie wyszłaś za mąż, na co czekasz?”. Zauważa się w tonie pytającego troskę, żal i, co jest niezrozumiałe, lekceważenie. Na podstawie tych wypowiedzi można odnieść wrażenie, że panna czy kawaler to ktoś gorszy i godny pożałowania. Widziałem nieraz łzy w oczach ludzi, którzy, otrzymawszy takie pytanie, nie wiedzieli, co mają odpowiedzieć.

Jesteśmy świadkami wielu nieszczęść, tylko dlatego, że pod presją rodziców, rodziny i znajomych podejmowane są niewłaściwe decyzje dotyczące wyjścia za mąż lub ożenienia się. Zdarza się, że frustrowana kobieta podejmuje decyzję, którą można ująć w słowach „Niech będzie byle jaki, ale chłop”, i za wszelką cenę dąży się do zmiany stanu cywilnego. Nierzadko otoczenie zmienia zdanie, nie zastanawiając się, że czyni to kosztem czyjegoś bólu, nieporozumienia i tragedii małżeńskiej. Co więcej, ze zgrozą możemy zauważać obniżający się wiek tak zwanych starych panien i kawalerów. Dziewczyna mająca dwadzieścia lat już się uważa za starą pannę i zaczyna się zamartwianie. Nie można zrozumieć rodziców, którzy zaczynają naciskać: „Zrób coś z sobą, nie będę trzymał w domu panny, kawalera”.

Nie wiem, co czuła wychodząc z domu ani jak często go opuszczała śpiesząc do sędziego z prośbą o obronę.

Wdowa.
Na pewno wizyta u sędziego nie była dla niej tylko urozmaiceniem popołudniowych spacerów albo sposobem na zabicie nudy, monotonnej codzienności. Może czasami w wyobraźni rysuje nam się obraz pogodnej staruszki, która swoim starczym gderaniem „umilała” życie urzędnikowi. Wątpię jednak, aby było to zgodne z rzeczywistością. Zamiast pogodnej staruszki dostrzegam zdesperowaną kobietę. Jej naprzykrzanie jest dla mnie wołaniem o pomoc i uchwyceniem się jedynej deski ratunku. 

Wdowa.
Któż by nie wiedział, kto to taki? Tak, straciła męża. Tak, najprawdopodobniej jest sama, o ile nie samotna. Jednak sytuacja owdowiałych kobiet z czasów Jezusa była zupełnie inna od tej współczesnych wdów. W realiach w których żyła, kobiety były całkowicie zdane na troskę i opiekę mężczyzn. To mąż troszczył się o potrzeby żony. To on zarabiał na utrzymanie, reprezentował jej sprawy i interesy, bronił jej praw. Po śmierci męża kobieta, jeśli nie posiadała dorosłego syna, znajdowała się w ciężkim położeniu. Chyba bez przesady można stwierdzić, że była zupełnie sama i poniekąd wystawiona na „pastwę losu”. Nie było zasiłków dla bezrobotnych, renty, emerytury. Nie istniała opieka społeczna ani miejsce gdzie mogłaby znaleźć zatrudnienie. Nikt nie troszczył się o jej prawa, nie pilnował jej interesów…

Znane nam dobrze słowa: weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz. 1, 8) są jednymi z ostatnich wypowiedzianych przez Mesjasza odchodzącego do swojego Ojca.

Jeden z Psalmów pobudził mnie do zastanowienia i przeanalizowania Bożego poselstwa, które brzmi: Szukajcie Pana i mocy jego, szukajcie zawsze oblicza jego! (Ps. 105, 4). Szukajcie Pana, szukajcie oblicza Jego – tak nawołuje psalmista, a w środku swej wypowiedzi umieszcza głęboką myśl: szukajcie Jego mocy. Nawiązując do wspomnianego artykułu z 2009 roku, możemy zauważyć troskę Pana nakierowaną na wyposażenie nas we wszystko, co jest potrzebne do wykonania Bożej woli. Słowa Pana Jezusa: weźmiecie moc Ducha Świętego (…) i będziecie mi świadkami bardzo mocno akcentują moc i wskazują jednocześnie na źródło tej mocy. Istotnie, działaniu Ducha Świętego towarzyszy moc – moc zmieniająca życie, moc dająca zwycięstwo nad grzechem i pożądliwościami ciała, moc potrzebna do wykonania zadania ewangelizacji i budowania Kościoła Pana Jezusa.